Mohammad Mahdi Fooladvand, Surah 31: Luqman (Luqman)         
       
 (DIR) Surahs
       
       [1] الف، لام، ميم.
       [2] اين است آيات كتاب حكمت‌آموز،
       [3] [كه‌] براى نيكوكاران رهنمود و رحمتى
       است،
       [4] [همان‌] كسانى كه نماز برپا مى‌دارند
       و زكات مى‌دهند، و [هم‌] ايشانند كه به
       آخرت يقين دارند.
       [5] آنانند كه از جانب پروردگارشان از
       هدايت برخوردارند، و ايشانند كه
       رستگارانند.
       [6] و برخى از مردم كسانى‌اند كه سخن
       بيهوده را خريدارند تا [مردم را]
       بى‌[هيچ‌] دانشى از راه خدا گمراه كنند،
       و [راه خدا] را به ريشخند گيرند؛ براى
       آنان عذابى خواركننده خواهد بود.
       [7] و چون آيات ما بر او خوانده شود، با
       نِخوت روى برمى‌گرداند، چنانكه گويى آن
       را نشنيده [يا] گويى در گوشهايش سنگينى
       است؛ پس او را از عذابى پر درد خبر ده.
       [8] در حقيقت، كسانى كه ايمان آورده و
       كارهاى شايسته كرده‌اند، باغهاى پر
       نعمت خواهند داشت،
       [9] كه در آن جاودان مى‌مانند؛ وعده
       خداست كه حق است و هموست شكست‌ناپذير
       سنجيده‌كار.
       [10] آسمانها را بى‌هيچ ستونى كه آن را
       ببينيد خلق كرد و در زمين كوههاى استوار
       بيفكند تا [مبادا زمين‌] شما را
       بجنباند، و در آن از هر گونه جنبنده‌اى
       پراكنده گردانيد، و از آسمان آبى فرو
       فرستاديم و از هر نوع [گياه‌] نيكو در آن
       رويانيديم.
       [11] اين، خلق خداست. [اينك‌] به من نشان
       دهيد كسانى كه غير از اويند چه
       آفريده‌اند؟ [هيچ!] بلكه ستمگران در
       گمراهى آشكارند.
       [12] و به راستى، لقمان را حكمت داديم كه:
       خدا را سپاس بگزار و هر كه سپاس بگزارد،
       تنها براى خود سپاس مى‌گزارد؛ و هر كس
       كفران كند، در حقيقت، خدا بى‌نياز
       ستوده است.
       [13] و [ياد كن‌] هنگامى را كه لقمان به
       پسر خويش -در حالى كه وى او را اندرز
       مى‌داد- گفت: «اى پسرك من، به خدا شرك
       مياور كه به راستى شرك ستمى بزرگ است.»
       [14] و انسان را در باره پدر و مادرش سفارش
       كرديم؛ مادرش به او باردار شد، سستى بر
       روى سستى. و از شير باز گرفتنش در دو سال
       است. [آرى، به او سفارش كرديم‌] كه
       شكرگزارِ من و پدر و مادرت باش كه بازگشت
       [همه‌] به سوى من است.
       [15] و اگر تو را وادارند تا در باره چيزى
       كه تو را بدان دانشى نيست به من شرك
       ورزى، از آنان فرمان مبر، و[لى‌] در دنيا
       به خوبى با آنان معاشرت كن، و راه كسى را
       پيروى كن كه توبه‌كنان به سوى من
       بازمى‌گردد؛ و [سرانجام‌] بازگشت شما
       به سوى من است، و از [حقيقت‌] آنچه انجام
       مى‌داديد شما را با خبر خواهم كرد.
       [16] «اى پسرك من، اگر [عمل تو] هموزن دانه
       خَردلى و در تخته‌سنگى يا در آسمانها يا
       در زمين باشد، خدا آن را مى‌آورد، كه
       خدا بس دقيق و آگاه است.
       [17] اى پسرك من، نماز را برپا دار و به
       كار پسنديده وادار و از كار ناپسند باز
       دار، و بر آسيبى كه بر تو وارد آمده است
       شكيبا باش. اين [حاكى‌] از عزم [و اراده
       تو در] امور است.
       [18] و از مردم [به نِخوت‌] رُخ برمتاب، و
       در زمين خرامان راه مرو كه خدا خودپسند
       لافزن را دوست نمى‌دارد.
       [19] و در راه‌رفتن خود ميانه‌رو باش، و
       صدايت را آهسته‌ساز، كه بدترين آوازها
       بانگ خران است.
       [20] آيا ندانسته‌ايد كه خدا آنچه را كه
       در آسمانها و آنچه را كه در زمين است،
       مسخّر شما ساخته و نعمتهاى ظاهر و باطن
       خود را بر شما تمام كرده است؟ و برخى از
       مردم در باره خدا بى‌[آنكه‌] دانش و
       رهنمود و كتابى روشن [داشته باشند] به
       مجادله برمى‌خيزند.
       [21] و چون به آنان گفته شود: «آنچه را كه
       خدا نازل كرده پيروى كنيد»، مى‌گويند:
       «[نه!] بلكه آنچه كه پدرانمان را بر آن
       يافته‌ايم پيروى مى‌كنيم»؛ آيا هر چند
       شيطان آنان را به سوى عذاب سوزان فرا
       خواند؟
       [22] و هر كس خود را -در حالى كه نيكوكار
       باشد- تسليم خدا كند، قطعاً در ريسمان
       استوارترى چنگ درزده، و فرجام كارها به
       سوى خداست.
       [23] و هر كس كفر ورزد، نبايد كفر او تو را
       غمگين گرداند. بازگشتشان به سوى ماست، و
       به [حقيقت‌] آنچه كرده‌اند آگاهشان
       خواهيم كرد. در حقيقت، خدا به راز دلها
       داناست.
       [24] [ما] آنان را اندكى برخوردار
       مى‌سازيم، سپس ايشان را در عذابى پر
       فشار درمانده مى‌كنيم.
       [25] و اگر از آنها بپرسى: «چه كسى آسمانها
       و زمين را آفريده است؟ مسلماً خواهند
       گفت: «خدا.» بگو: «ستايش از آنِ خداست»
       ولى بيشترشان نمى‌دانند.
       [26] آنچه در آسمانها و زمين است از آنِ
       خداست، در حقيقت، خدا همان بى‌نياز
       ستوده‌[صفات‌] است.
       [27] و اگر آن چه درخت در زمين است قلم
       باشد و دريا را هفت درياى ديگر به يارى
       آيد، سخنان خدا پايان نپذيرد. قطعاً
       خداست كه شكست‌ناپذير حكيم است.
       [28] آفرينش و برانگيختن شما [در نزد ما]
       جز مانند [آفرينش‌] يك تن نيست، كه خدا
       شنواى بيناست.
       [29] آيا نديده‌اى كه خدا شب را در روز
       درمى‌آورد، و روز را [نيز] در شب
       درمى‌آورد، و آفتاب و ماه را تسخير كرده
       است [كه‌] هر يك تا وقت معلومى روانند و
       [نيز] خدا به آنچه مى‌كنيد آگاه است؟
       [30] اين‌[ها همه‌] دليل آن است كه خدا
       خود حق است و غير از او هر چه را كه
       مى‌خوانند باطل است، و خدا همان
       بلندمرتبه بزرگ است.
       [31] آيا نديده‌اى كه كشتيها به نعمت خدا
       در دريا روان مى‌گردند تا برخى از
       نشانه‌هاى [قدرت‌] خود را به شما
       بنماياند؟ قطعاً در اين [قدرت نمايى،]
       براى هر شكيباى سپاسگزارى، نشانه‌هاست.
       [32] و چون موجى كوه‌آسا آنان را فرا
       گيرد، خدا را بخوانند و اعتقاد [خود] را
       براى او خالص گردانند، و[لى‌] چون
       نجاتشان داد و به خشكى رساند برخى از
       آنان ميانه‌رو هستند، و نشانه‌هاى ما
       را جز هر خائن ناسپاسگزارى انكار
       نمى‌كند.
       [33] اى مردم، از پروردگارتان پروا
       بداريد، و بترسيد از روزى كه هيچ پدرى به
       كار فرزندش نمى‌آيد، و هيچ فرزندى [نيز]
       به كار پدرش نخواهد آمد. آرى، وعده خدا
       حق است. زنهار تا اين زندگى دنيا شما را
       نفريبد، و زنهار تا شيطان شما را مغرور
       نسازد.
       [34] در حقيقت، خداست كه علم [به‌] قيامت
       نزد اوست، و باران را فرو مى‌فرستد، و
       آنچه را كه در رحمهاست مى‌داند و كسى
       نمى‌داند فردا چه به دست مى‌آورد، و
       كسى نمى‌داند در كدامين سرزمين
       مى‌ميرد. در حقيقت، خداست [كه‌] داناى
       آگاه است.
       
       
 (DIR) Previous
 (DIR) Next
       
       
 (HTM) Powered by Al Quran Cloud