(C) Global Voices This story was originally published by Global Voices and is unaltered. . . . . . . . . . . Een rouwreis van Gaza naar Caïro [1] ['We Are Not Numbers'] Date: 2024-05-31 20:39:11+02:00 Dit verhaal, geschreven door Dana Bsaiso, werd oorspronkelijk gepubliceerd door We Are Not Numbers op 15 mei 2024, als een persoonlijk verhaal tijdens het meedogenloze bombardement van Gaza door Israël. Het verhaal is niet bewerkt en wordt gepresenteerd als de ongefilterde getuigenis van een oorlogsgetuige. Het is gepubliceerd als onderdeel van een overeenkomst voor het delen van inhoud met Global Voices. Er wordt vaak gezegd dat rouw vijf fasen kent: ontkenning, protest (of boosheid), onderhandelen en vechten, depressie en aanvaarding. Je kunt de vijf fasen in één dag ervaren, maar het kan ook maanden, zo niet jaren duren voordat je van de ene fase naar de volgende gaat. Na het overlijden van mijn vader, Salem, in december 2020, werd verdriet mijn langdurige metgezel. Ik dacht dat dit de grootste beproeving was die ik moest doorstaan. Ik wist toen nog niet wat me te wachten stond. Ik had nooit gedacht dat ik mijn hele leven zou moeten rouwen. De lijst van mensen en dingen om over te rouwen wordt steeds langer. Ik rouw nu om mijn vader, mijn vriend Mohammed Zaher Hamo, mijn huis dat ik heb verlaten, mijn verlaten stad en mezelf. Ik rouw over 14 kilometer Veertien kilometer. Tijdens mijn dagen van ontheemding in het vluchtelingenkamp in Nuseirat in het midden van de Gazastrook was de afstand tussen mij en mijn huis in Gaza-Stad slechts 14 kilometer. Ik controleerde regelmatig de afstand die me van thuis scheidde. Elke keer gaf Google Maps aan dat het 14 kilometer was. Ik verlangde naar de dag dat, wanneer ik de locatie van mijn huis opzocht op Google Maps, de blauwe stip zou aangeven dat ik er al was. Sinds 13 oktober 2023, de International Day for Disaster Risk Reduction (IDDRR), heb ik elke nacht op het dunne, katoenen matras op de grond geslapen, dromend van mezelf in mijn kamer terwijl ik slaap in mijn comfortabele bed. Ik droomde ervan om die veertien kilometer te omvatten en er nul kilometer van te maken. Ik verlangde naar mijn bed, mijn karmozijnrode dekbed, mijn geborduurde schilderijen die aan de muur hingen en de schitterende, twinkelende lampjes die mijn kamer ‘s nachts verlichtten. Ik vroeg me af wat er gebeurd is met het wasgoed dat sinds 12 oktober nog steeds op het wasrek hangt te drogen. Is het op de grond gevallen door de kracht van de Israëlische bombardementen in de buurt en moet het nu opnieuw gewassen worden? Is het eten in de koelkast bedorven nadat de elektriciteit was uitgevallen? Wat is er gebeurd met de waterflessen die mijn zus Lama en ik hadden gevuld – nadat de Israëlische minister van Defensie, Yoav Gallant, op 9 oktober een volledig beleg van Gaza afkondigde: “Ik heb een volledig beleg van de Gazastrook afgekondigd. Er zal geen elektriciteit zijn, geen voedsel, geen brandstof, alles is afgesloten” – heeft iemand daarmee zijn dorst gelest? “We vechten tegen menselijke dieren en zullen als dusdanig handelen,” zei Gallant. Hebben dieren dan geen voedsel en water nodig? Telkens als deze overspannen vragen in mijn hoofd opkwamen, schakelde ik onmiddellijk mijn hersenen uit. Diep van binnen wilde ik het niet weten. Ik wilde dat thuis – althans in mijn gedachten – zou blijven zoals ik het had achtergelaten. Er was geen tijd om te rouwen. Als copingmechanisme moest ik alle gevoelens of gedachten onderdrukken om te kunnen overleven. Op 24 november vorig jaar ontving ik het nieuws van het martelaarschap van mijn vriend Mohammed Hamo die is omgekomen door Israëlische gevechtsvliegtuigen. Ondanks de schokkende aard van het nieuws liet ik geen traan. Om te overleven moest ik zulke sterke gevoelens van verlies ontkennen. Ik moest mij Mohammeds luchtige grapjes herinneren die hij me tijdens de genocide altijd sms'te om te voelen dat hij er nog was. 373 kilometer Onlangs had ik het geluk om, samen met mijn familie, Gaza te kunnen evacueren naar Egypte. Toch voelde deze evacuatie bitterzoet. Al-hamdulilah (God zij dank) ben ik niet langer blootgesteld aan de beschietingen vanaf kanonneerboten, de tapijtbombardementen van oorlogsvliegtuigen en aan verwoestende tanks, maar ik heb enorme heimwee. Nu liggen er 373 kilometers tussen mij en mijn huis. Nu is mijn rouw 373 kilometer lang. Terwijl ik wachtte tot de afstand zou krimpen, werd hij groter. Tijdens mijn verblijf in Nuseirat vormden de Israëlische tanks die een ravage aanrichtten in het gebied Netzarim, in het noorden van de Gazastrook, een barrière. Op dit moment is de lijst met barrières langer geworden. Om thuis te komen moet je nu een lange autorit maken naar de grensovergang Rafah, daar wachten, een uur rijden naar de nieuwe Israëlische controlepost bij Netzarim en dan nog eens 20 minuten rijden. Maar deze reis is niet mogelijk, omdat het Gazanen verboden is om terug te keren naar het noordelijke deel van de Gazastrook. Als ze dat toch doen, zullen Israëlische soldaten op hen schieten en hen doden. Stel je voor dat het je verboden wordt om naar je huis te gaan. Eindelijk komen de tranen. Ik was geschokt door de enorme hoeveelheid emoties die losbarstte toen we Egypte hadden bereikt. Ondanks dat ik een voormalige vriendin was met verdriet, was ik er niet op voorbereid. Op een dag, tijdens het chatten op WhatsApp met een vriendengroep, stuurde een van hen een sticker die Mohammed zo leuk vond, samen met de woorden: “Mohammeds sticker. Allah yerhamo (moge hij rusten in vrede).” Op dat moment drong het tot me door dat Mohammed er niet meer was en huilde ik. Ik huilde om Mohammed, om mezelf, om mijn huis dat ik heb verlaten en om alle mensen die ik ben kwijtgeraakt. Als ik nu aan Mohammed denk, schiet me altijd een citaat van John Green te binnen: “Sommige oneindigheden zijn gewoon groter dan andere oneindigheden.” Mohammed, een baken van hoop, gaf ons, al zijn vrienden, ‘voor altijd’ binnen de getelde dagen die hij bij ons doorbracht. En daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar. Mijn huis in mijn straat is grijs geworden Op een avond scrolde ik door Instagram-verhalen om de laatste updates over Gaza te bekijken. Een fotograaf die in het noorden van Gaza was gebleven, deelde een video van de straat waar ik woon. Ik herkende hem eerst niet. De straat was kleurloos. Alles was grijs geworden door brokstukken en puin. Mijn hart brak bij de aanblik. Onvoorstelbaar dat wat eens het meest levendige, sprankelende en energieke gebied was, in stof en as was veranderd. Hoe was de blauwe zee grijs geworden? Hoe is de lucht verstikt geraakt? Hoe waren er ineens rimpels in mijn leven gekomen? Ik huilde bij het zien van de beelden. Als de straat al zo'n puinhoop was, wat was er dan met de overgebleven huizen gebeurd? Met mijn huis? Is mijn karmozijnrode dekbed grijs geworden? Of is het nog steeds karmozijnrood, zoals ik het me herinner? Ik mis thuis. Ik mis alles wat het heeft en alles waar het voor staat. Zoals ze zeggen: “Thuis is thuis.” Of dat huis nu een hut of een villa is, het gevoel ergens bij te horen maakt het thuis. Gaza-Stad was mijn thuis. En ik mis mijn thuis verschrikkelijk. Eens zal ik de weg terug naar huis vinden Hoe zou het zijn om na meer dan tweehonderd dagen weer naar huis te gaan? Nu vertelt Google Maps me telkens wanneer ik mijn huis opzoek dat hij ‘daar geen weg naartoe kan vinden’. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat er, liever eerder dan later, wel een weg gevonden zal worden. Ik denk – nee, ik weet dat de 373 kilometers zullen verdwijnen, dat alle barrières en checkpoints zullen vervagen – net als de Israëlische bezetting – en dat ik naar huis terug zal keren. [END] --- [1] Url: https://nl.globalvoices.org/2024/05/een-rouwreis-van-gaza-naar-cairo/ Published and (C) by Global Voices Content appears here under this condition or license: https://globalvoices.org/about/global-voices-attribution-policy/. via Magical.Fish Gopher News Feeds: gopher://magical.fish/1/feeds/news/globalvoices/