(C) Global Voices
This story was originally published by Global Voices and is unaltered.
 . . . . . . . . . .



Uitleg over de theeminnende aard van de Tataren en hun ‘theetijd die nooit ophoudt’ [1]

['Elmira Lyapina']

Date: 2024-06-10 17:23:23+02:00

Een van de grootste cultuurschokken voor personen van Turkse afkomst in Europa doet zich vaak voor wanneer men thee in een café bestelt of bij een Europese vriend thuis drinkt. Ze kunnen moeite hebben hun gezichtsuitdrukking, van verrassing en teleurstelling, te verbergen wanneer ze thee in een theezakje krijgen. Dit komt omdat vers gezette losse thee voor personen van Turkse afkomst niet alleen iets alledaags, maar ook een teken van gastvrijheid is.

Het drinken van thee neemt in het leven van de Tataren een speciale plaats in. Tataarse gezegdes als ‘De theetafel is de ziel van het gezin’ of ‘Tataarse theetijd houdt nooit op’ illustreren het belang van thee in het dagelijks leven. Tataren drinken meerdere keren per dag thee.

Als je vraagt “Wat is Tataarse thee?”, dan krijg je verschillende antwoorden tegelijk, met daarbij de mededeling dat deze specifieke theesoort als echt Tataars wordt beschouwd. Zwart, groen, kruidig (met munt, oregano, tijm), bloemig, met honing, met melk, met melk en zout, met munt, thee gemaakt van vruchten (appels, peren) of bessen (aardbeien, frambozen), maar ook van bladeren van bessenstruiken. Misschien is de reden achter deze brede definitie van ‘echte Tataarse thee’ de culturele en geografische geschiedenis van de groep.

De meest populaire optie is thee met melk, niet te verwarren met de populaire Engelse methode. Hoewel er schijnbaar geen directe communicatie is geweest tussen Engelse mensen en Tataren, bestaan er enkele theorieën over de oude connecties tussen de moderne Engelsen en de Tataren. De oorsprong van deze Tataarse keuze is echter anders. Aanvankelijk kwam het toevoegen van vette melk aan thee tegemoet aan de praktische behoeften van de Tataren; vanwege hun voortdurende zware fysieke arbeid op het gebied van de landbouw, hadden ze niet genoeg tijd over om een verscheidenheid aan gerechten en uitgebreide maaltijden te bereiden. Daarom was een theepauze een bron voor herstel en van energie.

Thee kwam officieel in de 17e eeuw vanuit China bij de Tataren terecht, hoewel wordt aangenomen dat het zelfs al eerder, in de 13e eeuw, door de Mongolen werd meegebracht en aanvankelijk als een elitedrank werd beschouwd. Iedereen kent het woord ‘samovar’ (van het Russische samo — ‘zelf’ en var — ‘koken'; een apparaat waarmee thee kan worden gezet), dat naar andere talen migreerde, waaronder het Turks. Dit woord kwam feitelijk in de Turkse taal terecht via de Tataren in de 18e en 19e eeuw, toen de Tataren hun religieuze identiteit (de islam) in het christelijke Russische rijk probeerden te beschermen en besloten naar het Ottomaanse rijk te verhuizen. Niettemin is de traditie van het theedrinken onder de Tataren sterker geworteld dan onder de Russen. Thee is een integraal onderdeel van de volkscultuur geworden; het is onmogelijk je voor te stellen dat iemand in een Tataarse familie je uitnodigt om iets anders dan thee te drinken. Voor Tataren is het drinken van thee de gewoonste zaak van de wereld tijdens zakelijke gesprekken, maar ook tijdens informele ontmoetingen met familie en vrienden. Etnograaf en historicus Karel Fuchs merkte bijvoorbeeld op dat de meeste Tataren minstens vier koppen thee per dag drinken, en dat elke rijke Tataar zijn eigen samovar heeft.

Een gemeenschappelijk kenmerk van de Tataren is de ‘feesttafel’, waarbij er bij elke theeronde eenvoudige lekkernijen worden geserveerd. ‘Tatar chae berkaychan da betmi’ of ‘Tataarse theetijd houdt nooit op’, wordt er dan gezegd over zulke gastenbijeenkomsten en feestelijke lekkernijen. De thee wordt vergezeld van een traktatie van jam, honing, gedroogd fruit, snoep, talkysh-kaleve en gebak. Dit laatste omvat Gubadiya, Balish, Elesh, Peremech, Uchpuchmak, Baursak, Chak-Chak, Kosh Tele en meer. Het gebak wordt gevuld met groenten, fruit en vlees en vervolgens gebakken in de oven en in olie.

Na het hoofdgerecht begint het theedrinken met het serveren van zoete en hartige gerechten en vormt het de overgang van lunch naar diner, waarna de thee slechts kort wordt uitgesteld, zodat er weer vers gezette thee kan worden geserveerd voor verdere lekkernijen. Tataren doen historisch gezien geen suiker in hun thee, maar eten het alleen als hapje om de smaak van de thee niet te bederven.

‘Kunak ashy – kara karshi’ of ‘Gasten trakteren is wederzijds’. Gastvrijheid wordt sinds de tijd van Volga Bulgaria als een van de belangrijkste deugden beschouwd. Het is ook terug te voeren naar de islam, waar voedsel gedeeld moet worden met een buurman, gast of behoeftige mensen.

[END]
---
[1] Url: https://nl.globalvoices.org/2024/06/uitleg-over-de-theeminnende-aard-van-de-tataren-en-hun-theetijd-die-nooit-ophoudt/

Published and (C) by Global Voices
Content appears here under this condition or license: https://globalvoices.org/about/global-voices-attribution-policy/.

via Magical.Fish Gopher News Feeds:
gopher://magical.fish/1/feeds/news/globalvoices/