Prophetia Baruch

Baruch 1

1Et hæc verba libri quæ scripsit Baruch filius Neriæ, filii Maasiæ, filii Sedeciæ, filii Sedei, filii Helciæ, in Babylonia, 2in anno quinto, in septimo die mensis, in tempore quo ceperunt Chaldæi Jerusalem, et succenderunt eam igni. 3Et legit Baruch verba libri hujus ad aures Jechoniæ filii Joakim regis Juda, et ad aures universi populi venientis ad librum, 4et ad aures potentium, filiorum regum, et ad aures presbyterorum, et ad aures populi, a minimo usque ad maximum eorum, omnium habitantium in Babylonia, ad flumen Sodi. 5Qui audientes plorabant, et jejunabant, et orabant in conspectu Domini. 6Et collegerunt pecuniam, secundum quod potuit uniuscujusque manus, 7et miserunt in Jerusalem ad Joakim filium Helciæ filii Salom sacerdotem, et ad sacerdotes, et ad omnem populum qui inventi sunt cum eo in Jerusalem: 8cum acciperet vasa templi Domini, quæ ablata fuerant de templo, revocare in terram Juda, decima die mensis Sivan, vasa argentea quæ fecit Sedecias filius Josiæ rex Juda, 9posteaquam cepisset Nabuchodonosor rex Babylonis Jechoniam, et principes, et cunctos potentes, et populum terræ, ab Jerusalem, et duxit eos vinctos in Babylonem. 10Et dixerunt: Ecce misimus ad vos pecunias, de quibus emite holocautomata et thus: et facite manna, et offerte pro peccato, ad aram Domini Dei nostri: 11et orate pro vita Nabuchodonosor regis Babylonis, et pro vita Baltassar filii ejus, ut sint dies eorum sicut dies cæli super terram: 12et ut det Dominus virtutem nobis, et illuminet oculos nostros, ut vivamus sub umbra Nabuchodonosor regis Babylonis, et sub umbra Baltassar filii ejus, et serviamus eis multis diebus, et inveniamus gratiam in conspectu eorum. 13Et pro nobis ipsis orate ad Dominum Deum nostrum, quia peccavimus Domino Deo nostro, et non est aversus furor ejus a nobis usque in hunc diem. 14Et legite librum istum quem misimus ad vos recitari in templo Domini, in die solemni et in die opportuno: 15et dicetis:

Domino Deo nostro justitia,
nobis autem confusio faciei nostræ,
sicut est dies hæc omni Juda,
et habitantibus in Jerusalem:
16regibus nostris, et principibus nostris,
et sacerdotibus nostris, et prophetis nostris,
et patribus nostris.
17Peccavimus ante Dominum Deum nostrum,
et non credidimus, diffidentes in eum:
18et non fuimus subjectibiles illi,
et non audivimus vocem Domini Dei nostri,
ut ambularemus in mandatis ejus, quæ dedit nobis.
19A die qua eduxit patres nostros de terra Ægypti,
usque ad diem hanc,
eramus incredibiles ad Dominum Deum nostrum:
et dissipati recessimus, ne audiremus vocem ipsius:
20et adhæserunt nobis multa mala et maledictiones
quæ constituit Dominus Moysi servo suo,
qui eduxit patres nostros de terra Ægypti,
dare nobis terram fluentem lac et mel, sicut hodierna die.
21Et non audivimus vocem Domini Dei nostri,
secundum omnia verba prophetarum quos misit ad nos:
22et abivimus unusquisque in sensum cordis nostri maligni,
operari diis alienis,
facientes mala ante oculos Domini Dei nostri.

Baruch 2

1Propter quod statuit Dominus Deus noster verbum suum,
quod locutus est ad nos,
et ad judices nostros qui judicaverunt Israël,
et ad reges nostros, et ad principes nostros,
et ad omnem Israël et Juda:
2ut adduceret Dominus super nos mala magna,
quæ non sunt facta sub cælo
quemadmodum facta sunt in Jerusalem,
secundum quæ scripta sunt in lege Moysi,
3et manducaret homo carnes filii sui et carnes filiæ suæ.
4Et dedit eos sub manu regum omnium qui sunt in circuitu nostro,
in improperium et in desolationem in omnibus populis
in quibus nos dispersit Dominus:
5et facti sumus subtus, et non supra,
quia peccavimus Domino Deo nostro,
non obaudiendo voci ipsius.
6Domino Deo nostro justitia,
nobis autem et patribus nostris confusio faciei,
sicut est dies hæc:
7quia locutus est Dominus super nos omnia mala hæc
quæ venerunt super nos:
8et non sumus deprecati faciem Domini Dei nostri,
ut reverteremur unusquisque nostrum a viis nostris pessimis.
9Et vigilavit Dominus in malis,
et adduxit ea super nos:
quia justus est Dominus in omnibus operibus suis
quæ mandavit nobis,
10et non audivimus vocem ipsius
ut iremus in præceptis Domini,
quæ dedit ante faciem nostram.

1Et nunc, Domine Deus Israël,
qui eduxisti populum tuum de terra Ægypti
in manu valida, et in signis, et in prodigiis,
et in virtute tua magna, et in brachio excelso,
et fecisti tibi nomen sicut est dies iste:
12peccavimus, impie egimus,
inique gessimus, Domine Deus noster,
in omnibus justitiis tuis.
13Avertatur ira tua a nobis,
quia derelicti sumus pauci inter gentes ubi dispersisti nos.
14Exaudi, Domine, preces nostras et orationes nostras,
et educ nos propter te,
et da nobis invenire gratiam ante faciem eorum qui nos abduxerunt:
15ut sciat omnis terra quia tu es Dominus Deus noster,
et quia nomen tuum invocatum est super Israël,
et super genus ipsius.
16Respice, Domine, de domo sancta tua in nos,
et inclina aurem tuam, et exaudi nos.
17Aperi oculos tuos et vide:
quia non mortui qui sunt in inferno,
quorum spiritus acceptus est a visceribus suis,
dabunt honorem et justificationem Domino:
18sed anima quæ tristis est super magnitudine mali,
et incedit curva et infirma,
et oculi deficientes, et anima esuriens,
dat tibi gloriam et justitiam Domino.
19Quia non secundum justitias patrum nostrorum
nos fundimus preces et petimus misericordiam
ante conspectum tuum, Domine Deus noster:
20sed quia misisti iram tuam et furorem tuum super nos,
sicut locutus es in manu puerorum tuorum prophetarum,
dicens: 21Sic dicit Dominus:
Inclinate humerum vestrum et cervicem vestram,
et opera facite regi Babylonis,
et sedebitis in terra quam dedi patribus vestris.
22Quod si non audieritis vocem Domini Dei vestri,
operari regi Babyloniæ,
defectionem vestram faciam de civitatibus Juda,
et a foris Jerusalem,
23et auferam a vobis vocem jucunditatis et vocem gaudii,
et vocem sponsi et vocem sponsæ,
et erit omnis terra sine vestigio ab inhabitantibus eam.
24Et non audierunt vocem tuam,
ut operarentur regi Babylonis:
et statuisti verba tua,
quæ locutus es in manibus puerorum tuorum prophetarum,
ut transferrentur ossa regum nostrorum
et ossa patrum nostrorum de loco suo:
25et ecce projecta sunt in calore solis et in gelu noctis,
et mortui sunt in doloribus pessimis,
in fame et in gladio, et in emissione.
26Et posuisti templum in quo invocatum est nomen tuum in ipso
sicut hæc dies,
propter iniquitatem domus Israël et domus Juda.
27Et fecisti in nobis, Domine Deus noster,
secundum omnem bonitatem tuam
et secundum omnem miserationem tuam illam magnam:
28sicut locutus es in manu pueri tui Moysi,
in die qua præcepisti ei scribere legem tuam coram filiis Israël,
29dicens: Si non audieritis vocem meam,
multitudo hæc magna convertetur in minimam inter gentes,
quo ego eos dispergam:
30quia scio quod me non audiet populus:
populus est enim dura cervice.
Et convertetur ad cor suum in terra captivitatis suæ,
31et scient quia ego sum Dominus Deus eorum:
et dabo eis cor, et intelligent;
aures, et audient:
32et laudabunt me in terra captivitatis suæ,
et memores erunt nominis mei,
33et avertent se a dorso suo duro,
et a malignitatibus suis:
quia reminiscentur viam patrum suorum,
qui peccaverunt in me.
34Et revocabo illos in terram quam juravi patribus eorum,
Abraham, Isaac, et Jacob:
et dominabuntur ejus, et multiplicabo eos,
et non minorabuntur:
35et statuam illis testamentum alterum sempiternum,
ut sim illis in Deum,
et ipsi erunt mihi in populum:
et non movebo amplius populum meum, filios Israël,
a terra quam dedi illis.

Baruch 3

1Et nunc, Domine omnipotens, Deus Israël,
anima in angustiis, et spiritus anxius clamat ad te.
2Audi, Domine, et miserere,
quia Deus es misericors:
et miserere nostri, quia peccavimus ante te:
3quia tu sedes in sempiternum,
et nos, peribimus in ævum?
4Domine omnipotens, Deus Israël,
audi nunc orationem mortuorum Israël,
et filiorum ipsorum qui peccaverunt ante te,
et non audierunt vocem Domini Dei sui,
et agglutinata sunt nobis mala.
5Noli meminisse iniquitatum patrum nostrorum,
sed memento manus tuæ et nominis tui in tempore isto:
6quia tu es Dominus Deus noster,
et laudabimus te, Domine:
7quia propter hoc dedisti timorem tuum in cordibus nostris,
et ut invocemus nomen tuum,
et laudemus te in captivitate nostra,
quia convertimur ab iniquitate patrum nostrorum,
qui peccaverunt ante te.
8Et ecce nos in captivitate nostra sumus hodie,
qua nos dispersisti in improperium,
et in maledictum, et in peccatum,
secundum omnes iniquitates patrum nostrorum,
qui recesserunt a te, Domine Deus noster.

9Audi, Israël, mandata vitæ:
auribus percipe, ut scias prudentiam.
10Quid est, Israël, quod in terra inimicorum es,
11inveterasti in terra aliena,
coinquinatus es cum mortuis,
deputatus es cum descendentibus in infernum?
12Dereliquisti fontem sapientiæ:
13nam si in via Dei ambulasses,
habitasses utique in pace sempiterna.
14Disce ubi sit prudentia,
ubi sit virtus, ubi sit intellectus,
ut scias simul ubi sit longiturnitas vitæ et victus,
ubi sit lumen oculorum, et pax.
15Quis invenit locum ejus?
et quis intravit in thesauros ejus?
16Ubi sunt principes gentium,
et qui dominantur super bestias quæ sunt super terram?
17qui in avibus cæli ludunt,
18qui argentum thesaurizant, et aurum,
in quo confidunt homines,
et non est finis acquisitionis eorum?
qui argentum fabricant, et solliciti sunt,
nec est inventio operum illorum?
19Exterminati sunt, et ad inferos descenderunt,
et alii loco eorum surrexerunt.
20Juvenes viderunt lumen, et habitaverunt super terram,
viam autem disciplinæ ignoraverunt,
21neque intellexerunt semitas ejus,
neque filii eorum susceperunt eam:
a facie ipsorum longe facta est;
22non est audita in terra Chanaan,
neque visa est in Theman.
23Filii quoque Agar, qui exquirunt prudentiam quæ de terra est,
negotiatores Merrhæ et Theman,
et fabulatores, et exquisitores prudentiæ et intelligentiæ:
viam autem sapientiæ nescierunt,
neque commemorati sunt semitas ejus.
24O Israël, quam magna est domus Dei,
et ingens locus possessionis ejus!
25magnus est, et non habet finem:
excelsus, et immensus.
26Ibi fuerunt gigantes nominati illi, qui ab initio fuerunt,
statura magna, scientes bellum.
27Non hos elegit Dominus,
neque viam disciplinæ invenerunt:
propterea perierunt,
28et quoniam non habuerunt sapientiam,
interierunt propter suam insipientiam.
29Quis ascendit in cælum, et accepit eam,
et eduxit eam de nubibus?
30Quis transfretavit mare, et invenit illam, et attulit illam super aurum electum?
31Non est qui possit scire vias ejus,
neque qui exquirat semitas ejus:
32sed qui scit universa novit eam,
et adinvenit eam prudentia sua
qui præparavit terram in æterno tempore:
et replevit eam pecudibus et quadrupedibus
33qui emittit lumen, et vadit,
et vocavit illud, et obedit illi in tremore.
34Stellæ autem dederunt lumen in custodiis suis,
et lætatæ sunt:
35vocatæ sunt, et dixerunt: Adsumus,
et luxerunt ei cum jucunditate, qui fecit illas.
36Hic est Deus noster,
et non æstimabitur alius adversus eum.
37Hic adinvenit omnem viam disciplinæ,
et tradidit illam Jacob puero suo,
et Israël dilecto suo.
38Post hæc in terris visus est,
et cum hominibus conversatus est.

Baruch 4

1Hic liber mandatorum Dei,
et lex quæ est in æternum:
omnes qui tenent eam pervenient ad vitam:
qui autem dereliquerunt eam, in mortem.
2Convertere, Jacob, et apprehende eam:
ambula per viam ad splendorem ejus contra lumen ejus.
3Ne tradas alteri gloriam tuam,
et dignitatem tuam genti alienæ.
4Beati sumus, Israël,
quia quæ Deo placent manifesta sunt nobis.

5Animæquior esto, populus Dei, memorabilis Israël:
6venundati estis gentibus non in perditionem:
sed propter quod in ira ad iracundiam provocastis Deum,
traditi estis adversariis.
7Exacerbastis enim eum qui fecit vos, Deum æternum,
immolantes dæmoniis, et non Deo.
8Obliti enim estis Deum qui nutrivit vos,
et contristastis nutricem vestram Jerusalem.
9Vidit enim iracundiam a Deo venientem vobis, et dixit:
Audite, confines Sion:
adduxit enim mihi Deus luctum magnum.
10Vidi enim captivitatem populi mei,
filiorum meorum et filiarum,
quam superduxit illis Æternus.
11Nutrivi enim illos cum jucunditate;
dimisi autem illos cum fletu et luctu.
12Nemo gaudeat super me viduam et desolatam:
a multis derelicta sum propter peccata filiorum meorum,
quia declinaverunt a lege Dei.
13Justitias autem ipsius nescierunt,
nec ambulaverunt per vias mandatorum Dei,
neque per semitas veritatis ejus cum justitia ingressi sunt.
14Veniant confines Sion,
et memorentur captivitatem filiorum et filiarum mearum,
quam superduxit illis Æternus.
15Adduxit enim super illos gentem de longinquo,
gentem improbam, et alterius linguæ,
16qui non sunt reveriti senem,
neque puerorum miserti sunt,
et abduxerunt dilectos viduæ,
et a filiis unicam desolaverunt.
17Ego autem, quid possum adjuvare vos?
18qui enim adduxit super vos mala,
ipse vos eripiet de manibus inimicorum vestrorum.
19Ambulate, filii, ambulate:
ego enim derelicta sum sola.
20Exui me stola pacis,
indui autem me sacco obsecrationis,
et clamabo ad Altissimum in diebus meis.
21Animæquiores estote, filii; clamate ad Dominum,
et eripiet vos de manu principum inimicorum.
22Ego enim speravi in æternum salutem vestram,
et venit mihi gaudium a Sancto, super misericordia
quæ veniet vobis ab æterno salutari nostro.
23Emisi enim vos cum luctu et ploratu:
reducet autem vos mihi Dominus
cum gaudio et jucunditate in sempiternum.
24Sicut enim viderunt vicinæ Sion captivitatem vestram a Deo,
sic videbunt et in celeritate salutem vestram a Deo,
quæ superveniet vobis cum honore magno et splendore æterno.
25Filii, patienter sustinete iram quæ supervenit vobis:
persecutus est enim te inimicus tuus:
sed cito videbis perditionem ipsius,
et super cervices ipsius ascendes.
26Delicati mei ambulaverunt vias asperas:
ducti sunt enim ut grex direptus ab inimicis.
27Animæquiores estote, filii, et proclamate ad Dominum:
erit enim memoria vestra ab eo qui duxit vos.
28Sicut enim fuit sensus vester ut erraretis a Deo,
decies tantum iterum convertentes requiretis eum:
29qui enim induxit vobis mala,
ipse rursum adducet vobis sempiternam jucunditatem cum salute vestra.

0Animæquior esto, Jerusalem:
exhortatur enim te, qui te nominavit.
31Nocentes peribunt, qui te vexaverunt:
et qui gratulati sunt in tua ruina, punientur.
32Civitates quibus servierunt filii tui, punientur,
et quæ accepit filios tuos.
33Sicut enim gavisa est in tua ruina, et lætata est in casu tuo,
sic contristabitur in sua desolatione,
34et amputabitur exsultatio multitudinis ejus,
et gaudimonium ejus erit in luctum.
35Ignis enim superveniet ei ab Æterno in longiturnis diebus,
et habitabitur a dæmoniis in multitudine temporis.
36Circumspice, Jerusalem, ad orientem,
et vide jucunditatem a Deo tibi venientem.
37Ecce enim veniunt filii tui, quos dimisisti dispersos:
veniunt collecti ab oriente usque ad occidentem, in verbo Sancti,
gaudentes in honorem Dei.

Baruch 5

1Exue te, Jerusalem, stola luctus et vexationis tuæ,
et indue te decore, et honore ejus,
quæ a Deo tibi est, sempiternæ gloriæ.
2Circumdabit te Deus diploide justitiæ,
et imponet mitram capiti honoris æterni.
3Deus enim ostendet splendorem suum in te,
omni qui sub cælo est.
4Nominabitur enim tibi nomen tuum a Deo in sempiternum:
pax justitiæ, et honor pietatis.
5Exsurge, Jerusalem, et sta in excelso:
et circumspice ad orientem,
et vide collectos filios tuos ab oriente sole usque ad occidentem,
in verbo Sancti,
gaudentes Dei memoria.
6Exierunt enim abs te pedibus ducti ab inimicis:
adducet autem illos Dominus ad te portatos in honore
sicut filios regni:
7constituit enim Deus
humiliare omnem montem excelsum et rupes perennes,
et convalles replere in æqualitatem terræ,
ut ambulet Israël diligenter in honorem Dei.
8Obumbraverunt autem et silvæ,
et omne lignum suavitatis Israël
ex mandato Dei.
9Adducet enim Deus Israël cum jucunditate in lumine majestatis suæ,
cum misericordia et justitia quæ est ex ipso.

Baruch 6

1Propter peccata quæ peccastis ante Deum, abducemini in Babyloniam captivi a Nabuchodonosor rege Babylonis. 2Ingressi itaque in Babylonem, eritis ibi annis plurimis, et temporibus longis, usque ad generationes septem: post hoc autem educam vos inde cum pace. 3Nunc autem videbitis in Babylonia deos aureos et argenteos, et lapideos et ligneos, in humeris portari, ostentantes metum gentibus. 4Videte ergo ne et vos similes efficiamini factis alienis, et metuatis, et metus vos capiat in ipsis. 5Visa itaque turba de retro et ab ante, adorantes dicite in cordibus vestris: Te oportet adorari, Domine. 6Angelus enim meus vobiscum est: ipse autem exquiram animas vestras. 7Nam lingua ipsorum polita a fabro; ipsa etiam inaurata et inargentata: falsa sunt, et non possunt loqui. 8Et sicut virgini amanti ornamenta, ita accepto auro fabricati sunt. 9Coronas certe aureas habent super capita sua dii illorum: unde subtrahunt sacerdotes ab eis aurum et argentum, et erogant illud in semetipsos. 10Dant autem et ex ipso prostitutis, et meretrices ornant: et iterum cum receperint illud a meretricibus, ornant deos suos. 11Hi autem non liberantur ab ærugine et tinea. 12Opertis autem illis veste purpurea, extergunt faciem ipsorum propter pulverem domus qui est plurimus inter eos. 13Sceptrum autem habet ut homo, sicut judex regionis, qui in se peccantem non interficit. 14Habet etiam in manu gladium et securim, se autem de bello et a latronibus non liberat. Unde vobis notum sit quia non sunt dii: 15non ergo timueritis eos. Sicut enim vas hominis confractum inutile efficitur, tales sunt et dii illorum. 16Constitutis illis in domo, oculi eorum pleni sunt pulvere a pedibus introëuntium. 17Et sicut alicui qui regem offendit circumseptæ sunt januæ, aut sicut ad sepulchrum adductum mortuum: ita tutantur sacerdotes ostia clausuris et seris, ne a latronibus expolientur. 18Lucernas accendunt illis, et quidem multas, ex quibus nullam videre possunt: sunt autem sicut trabes in domo. 19Corda vero eorum dicunt elingere serpentes qui de terra sunt, dum comedunt eos, et vestimentum ipsorum, et non sentiunt. 20Nigræ fiunt facies eorum a fumo qui in domo fit. 21Supra corpus eorum et supra caput eorum volant noctuæ, et hirundines, et aves etiam, similiter et cattæ. 22Unde sciatis quia non sunt dii: ne ergo timueritis eos.

23Aurum etiam quod habent ad speciem est: nisi aliquis exterserit æruginem, non fulgebunt: neque enim dum conflarentur, sentiebant. 24Ex omni pretio empta sunt, in quibus spiritus non inest ipsis. 25Sine pedibus, in humeris portantur, ostentantes ignobilitatem suam hominibus: confundantur etiam qui colunt ea. 26Propterea si ceciderint in terram, a semetipsis non consurgunt: neque si quis eum statuerit rectum, per semetipsum stabit: sed sicut mortuis munera eorum illis apponentur. 27Hostias illorum vendunt sacerdotes ipsorum, et abutuntur: similiter et mulieres eorum decerpentes, neque infirmo, neque mendicanti, aliquid impertiunt. 28De sacrificiis eorum fœtæ et menstruatæ contingunt. Sciens itaque ex his quia non sunt dii, ne timeatis eos. 29Unde enim vocantur dii? quia mulieres apponunt diis argenteis, et aureis, et ligneis: 30et in domibus eorum sacerdotes sedent habentes tunicas scissas, et capita et barbam rasam, quorum capita nuda sunt. 31Rugiunt autem clamantes contra deos suos sicut in cœna mortui. 32Vestimenta eorum auferunt sacerdotes, et vestiunt uxores suas et filios suos. 33Neque si quid mali patiuntur ab aliquo, neque si quid boni, poterunt retribuere: neque regem constituere possunt, neque auferre. 34Similiter neque dare divitias possunt, neque malum retribuere. Si quis illis votum voverit et non reddiderit, neque hoc requirunt. 35Hominem a morte non liberant, neque infirmum a potentiori eripiunt. 36Hominem cæcum ad visum non restituunt; de necessitate hominem non liberabunt. 37Viduæ non miserebuntur, neque orphanis benefacient. 38Lapidibus de monte similes sunt dii illorum, lignei, et lapidei, et aurei, et argentei: qui autem colunt ea, confundentur. 39Quomodo ergo æstimandum est aut dicendum illos esse deos? 40Adhuc enim ipsis Chaldæis non honorantibus ea: qui cum audierint mutum non posse loqui, offerunt illud ad Bel, postulantes ab eo loqui: 41quasi possint sentire qui non habent motum! Et ipsi, cum intellexerint, relinquent ea: sensum enim non habent ipsi dii illorum. 42Mulieres autem circumdatæ funibus in viis sedent, succendentes ossa olivarum: 43cum autem aliqua ex ipsis, attracta ab aliquo transeunte, dormierit cum eo, proximæ suæ exprobrat quod ea non sit digna habita, sicut ipsa, neque funis ejus diruptus sit. 44Omnia autem quæ illi fiunt, falsa sunt: quomodo æstimandum aut dicendum est illos esse deos?

45A fabris autem et ab aurificibus facta sunt: nihil aliud erunt, nisi id quod volunt esse sacerdotes. 46Artifices etiam ipsi, qui ea faciunt, non sunt multi temporis: numquid ergo possunt ea, quæ fabricata sunt ab ipsis, esse dii? 47Reliquerunt autem falsa et opprobrium postea futuris. 48Nam cum supervenerit illis prælium et mala, cogitant sacerdotes apud se ubi se abscondant cum illis. 49Quomodo ergo sentiri debeant quoniam dii sunt, qui nec de bello se liberant, neque de malis se eripiunt? 50Nam cum sint lignea, inaurata et inargentata, scietur postea quia falsa sunt ab universis gentibus et regibus: quæ manifesta sunt quia non sunt dii, sed opera manuum hominum, et nullum Dei opus cum illis. 51Unde ergo notum est quia non sunt dii, sed opera manuum hominum, et nullum Dei opus in ipsis est. 52Regem regioni non suscitant, neque pluviam hominibus dabunt. 53Judicium quoque non discernent, neque regiones liberabunt ab injuria, quia nihil possunt, sicut corniculæ inter medium cæli et terræ. 54Etenim cum inciderit ignis in domum deorum ligneorum, argenteorum et aureorum, sacerdotes quidem ipsorum fugient, et liberabuntur: ipsi vero sicut trabes in medio comburentur. 55Regi autem et bello non resistent. Quomodo ergo æstimandum est aut recipiendum quia dii sunt? 56Non a furibus, neque a latronibus se liberabunt dii lignei, et lapidei, et inaurati, et inargentati: quibus hi qui fortiores sunt, 57aurum et argentum, et vestimentum quo operti sunt, auferent illis, et abibunt, nec sibi auxilium ferent.

58Itaque melius est esse regem ostentantem virtutem suam, aut vas in domo utile, in quo gloriabitur qui possidet illud, vel ostium in domo, quod custodit quæ in ipsa sunt, quam falsi dii. 59Sol quidem et luna ac sidera, cum sint splendida et emissa ad utilitates, obaudiunt: 60similiter et fulgur cum apparuerit, perspicuum est: idipsum autem et spiritus in omni regione spirat: 61et nubes, quibus cum imperatum fuerit a Deo perambulare universum orbem, perficiunt quod imperatum est eis: 62ignis etiam missus desuper, ut consumat montes et silvas, facit quod præceptum est ei: hæc autem neque speciebus, neque virtutibus, uni eorum similia sunt. 63Unde neque existimandum est, neque dicendum illos esse deos, quando non possunt neque judicium judicare, neque quidquam facere hominibus. 64Scientes itaque quia non sunt dii, ne ergo timueritis eos. 65Neque enim regibus maledicent, neque benedicent. 66Signa etiam in cælo gentibus non ostendunt: neque ut sol lucebunt, neque illuminabunt ut luna. 67Bestiæ meliores sunt illis, quæ possunt fugere sub tectum ac prodesse sibi. 68Nullo itaque modo nobis est manifestum quia sunt dii: propter quod ne timeatis eos.

69Nam sicut in cucumerario formido nihil custodit, ita sunt dii illorum lignei, et argentei, et inaurati. 70Eodem modo et in horto spina alba, supra quam omnis avis sedet, similiter et mortuo projecto in tenebris, similes sunt dii illorum lignei, et inaurati, et inargentati. 71A purpura quoque et murice, quæ supra illos tineant, scietis itaque quia non sunt dii: ipsi etiam postremo comeduntur, et erunt opprobrium in regione. 72Melior est homo justus qui non habet simulacra, nam erit longe ab opprobriis.