Evangelium secundum Lucam

Lucas 1

1Quoniam quidem multi conati sunt ordinare narrationem, quæ in nobis completæ sunt, rerum: 2sicut tradiderunt nobis, qui ab initio ipsi viderunt, et ministri fuerunt sermonis: 3visum est et mihi, assecuto omnia a principio diligenter, ex ordine tibi scribere, optime Theophile, 4ut cognoscas eorum verborum, de quibus eruditus es, veritatem.

5Fuit in diebus Herodis, regis Judææ, sacerdos quidam nomine Zacharias de vice Abia, et uxor illius de filiabus Aaron, et nomen ejus Elisabeth. 6Erant autem justi ambo ante Deum, incedentes in omnibus mandatis et justificationibus Domini sine querela. 7Et non erat illis filius, eo quod esset Elisabeth sterilis, et ambo processissent in diebus suis. 8Factum est autem, cum sacerdotio fungeretur in ordine vicis suæ ante Deum, 9secundum consuetudinem sacerdotii, sorte exiit ut incensum poneret, ingressus in templum Domini: 10et omnis multitudo populi erat orans foris hora incensi. 11Apparuit autem illi angelus Domini, stans a dextris altaris incensi. 12Et Zacharias turbatus est videns, et timor irruit super eum. 13Ait autem ad illum angelus: Ne timeas, Zacharia, quoniam exaudita est deprecatio tua: et uxor tua Elisabeth pariet tibi filium, et vocabis nomen ejus Joannem: 14et erit gaudium tibi, et exsultatio, et multi in nativitate ejus gaudebunt: 15erit enim magnus coram Domino: et vinum et siceram non bibet, et Spiritu Sancto replebitur adhuc ex utero matris suæ: 16et multos filiorum Israël convertet ad Dominum Deum ipsorum: 17et ipse præcedet ante illum in spiritu et virtute Eliæ: ut convertat corda patrum in filios, et incredulos ad prudentiam justorum, parare Domino plebem perfectam. 18Et dixit Zacharias ad angelum: Unde hoc sciam? ego enim sum senex, et uxor mea processit in diebus suis. 19Et respondens angelus dixit ei: Ego sum Gabriel, qui asto ante Deum: et missus sum loqui ad te, et hæc tibi evangelizare. 20Et ecce eris tacens, et non poteris loqui usque in diem quo hæc fiant, pro eo quod non credidisti verbis meis, quæ implebuntur in tempore suo. 21Et erat plebs exspectans Zachariam: et mirabantur quod tardaret ipse in templo. 22Egressus autem non poterat loqui ad illos, et cognoverunt quod visionem vidisset in templo. Et ipse erat innuens illis, et permansit mutus. 23Et factum est, ut impleti sunt dies officii ejus, abiit in domum suam: 24post hos autem dies concepit Elisabeth uxor ejus, et occultabat se mensibus quinque, dicens: 25Quia sic fecit mihi Dominus in diebus, quibus respexit auferre opprobrium meum inter homines.

26In mense autem sexto, missus est angelus Gabriel a Deo in civitatem Galilææ, cui nomen Nazareth, 27ad virginem desponsatam viro, cui nomen erat Joseph, de domo David: et nomen virginis Maria. 28Et ingressus angelus ad eam dixit: Ave gratia plena: Dominus tecum: benedicta tu in mulieribus. 29Quæ cum audisset, turbata est in sermone ejus, et cogitabat qualis esset ista salutatio. 30Et ait angelus ei: Ne timeas, Maria: invenisti enim gratiam apud Deum. 31Ecce concipies in utero, et paries filium, et vocabis nomen ejus Jesum: 32hic erit magnus, et Filius Altissimi vocabitur, et dabit illi Dominus Deus sedem David patris ejus: et regnabit in domo Jacob in æternum, 33et regni ejus non erit finis. 34Dixit autem Maria ad angelum: Quomodo fiet istud, quoniam virum non cognosco? 35Et respondens angelus dixit ei: Spiritus Sanctus superveniet in te, et virtus Altissimi obumbrabit tibi. Ideoque et quod nascetur ex te sanctum, vocabitur Filius Dei. 36Et ecce Elisabeth cognata tua, et ipsa concepit filium in senectute sua: et hic mensis sextus est illi, quæ vocatur sterilis: 37quia non erit impossibile apud Deum omne verbum. 38Dixit autem Maria: Ecce ancilla Domini: fiat mihi secundum verbum tuum. Et discessit ab illa angelus.

39Exsurgens autem Maria in diebus illis, abiit in montana cum festinatione, in civitatem Juda: 40et intravit in domum Zachariæ, et salutavit Elisabeth. 41Et factum est, ut audivit salutationem Mariæ Elisabeth, exsultavit infans in utero ejus: et repleta est Spiritu Sancto Elisabeth: 42et exclamavit voce magna, et dixit: Benedicta tu inter mulieres, et benedictus fructus ventris tui. 43Et unde hoc mihi, ut veniat mater Domini mei ad me? 44Ecce enim ut facta est vox salutationis tuæ in auribus meis, exsultavit in gaudio infans in utero meo. 45Et beata, quæ credidisti, quoniam perficientur ea, quæ dicta sunt tibi a Domino. 46Et ait Maria:

Magnificat anima mea Dominum:
47et exsultavit spiritus meus in Deo salutari meo.
48Quia respexit humilitatem ancillæ suæ:
ecce enim ex hoc beatam me dicent omnes generationes,
49quia fecit mihi magna qui potens est:
et sanctum nomen ejus,
50et misericordia ejus a progenie in progenies
timentibus eum.
51Fecit potentiam in brachio suo:
dispersit superbos mente cordis sui.
52Deposuit potentes de sede,
et exaltavit humiles.
53Esurientes implevit bonis:
et divites dimisit inanes.
54Suscepit Israël puerum suum,
recordatus misericordiæ suæ:
55sicut locutus est ad patres nostros,
Abraham et semini ejus in sæcula.

56Mansit autem Maria cum illa quasi mensibus tribus: et reversa est in domum suam.

57Elisabeth autem impletum est tempus pariendi, et peperit filium. 58Et audierunt vicini et cognati ejus quia magnificavit Dominus misericordiam suam cum illa, et congratulabantur ei. 59Et factum est in die octavo, venerunt circumcidere puerum, et vocabant eum nomine patris sui Zachariam. 60Et respondens mater ejus, dixit: Nequaquam, sed vocabitur Joannes. 61Et dixerunt ad illam: Quia nemo est in cognatione tua, qui vocetur hoc nomine. 62Innuebant autem patri ejus, quem vellet vocari eum. 63Et postulans pugillarem scripsit, dicens: Joannes est nomen ejus. Et mirati sunt universi. 64Apertum est autem illico os ejus, et lingua ejus, et loquebatur benedicens Deum. 65Et factus est timor super omnes vicinos eorum: et super omnia montana Judææ divulgabantur omnia verba hæc: 66et posuerunt omnes qui audierant in corde suo, dicentes: Quis, putas, puer iste erit? etenim manus Domini erat cum illo. 67Et Zacharias pater ejus repletus est Spiritu Sancto: et prophetavit, dicens:

8Benedictus Dominus Deus Israël,
quia visitavit, et fecit redemptionem plebis suæ:
69et erexit cornu salutis nobis
in domo David pueri sui,
70sicut locutum est per os sanctorum,
qui a sæculo sunt, prophetarum ejus:
71salutem ex inimicis nostris,
et de manu omnium qui oderunt nos:
72ad faciendam misericordiam cum patribus nostris:
et memorari testamenti sui sancti:
73jusjurandum, quod juravit ad Abraham patrem nostrum,
daturum se nobis
74ut sine timore, de manu inimicorum nostrorum liberati,
serviamus illi
75in sanctitate et justitia coram ipso,
omnibus diebus nostris.
76Et tu puer, propheta Altissimi vocaberis:
præibis enim ante faciem Domini parare vias ejus,
77ad dandam scientiam salutis plebi ejus
in remissionem peccatorum eorum
78per viscera misericordiæ Dei nostri,
in quibus visitavit nos, oriens ex alto:
79illuminare his qui in tenebris et in umbra mortis sedent:
ad dirigendos pedes nostros in viam pacis.

80Puer autem crescebat, et confortabatur spiritu: et erat in desertis usque in diem ostensionis suæ ad Israël.

Lucas 2

1Factum est autem in diebus illis, exiit edictum a Cæsare Augusto ut describeretur universus orbis. 2Hæc descriptio prima facta est a præside Syriæ Cyrino: 3et ibant omnes ut profiterentur singuli in suam civitatem. 4Ascendit autem et Joseph a Galilæa de civitate Nazareth in Judæam, in civitatem David, quæ vocatur Bethlehem: eo quod esset de domo et familia David, 5ut profiteretur cum Maria desponsata sibi uxore prægnante. 6Factum est autem, cum essent ibi, impleti sunt dies ut pareret. 7Et peperit filium suum primogenitum, et pannis eum involvit, et reclinavit eum in præsepio: quia non erat eis locus in diversorio. 8Et pastores erant in regione eadem vigilantes, et custodientes vigilias noctis super gregem suum. 9Et ecce angelus Domini stetit juxta illos, et claritas Dei circumfulsit illos, et timuerunt timore magno. 10Et dixit illis angelus: Nolite timere: ecce enim evangelizo vobis gaudium magnum, quod erit omni populo: 11quia natus est vobis hodie Salvator, qui est Christus Dominus, in civitate David. 12Et hoc vobis signum: invenietis infantem pannis involutum, et positum in præsepio. 13Et subito facta est cum angelo multitudo militiæ cælestis laudantium Deum, et dicentium:

4Gloria in altissimis Deo,
et in terra pax hominibus bonæ voluntatis.

15Et factum est, ut discesserunt ab eis angeli in cælum: pastores loquebantur ad invicem: Transeamus usque Bethlehem, et videamus hoc verbum, quod factum est, quod Dominus ostendit nobis. 16Et venerunt festinantes: et invenerunt Mariam, et Joseph, et infantem positum in præsepio. 17Videntes autem cognoverunt de verbo, quod dictum erat illis de puero hoc. 18Et omnes qui audierunt, mirati sunt: et de his quæ dicta erant a pastoribus ad ipsos. 19Maria autem conservabat omnia verba hæc, conferens in corde suo. 20Et reversi sunt pastores glorificantes et laudantes Deum in omnibus quæ audierant et viderant, sicut dictum est ad illos.

21Et postquam consummati sunt dies octo, ut circumcideretur puer, vocatum est nomen ejus Jesus, quod vocatum est ab angelo priusquam in utero conciperetur. 22Et postquam impleti sunt dies purgationis ejus secundum legem Moysi, tulerunt illum in Jerusalem, ut sisterent eum Domino, 23sicut scriptum est in lege Domini: Quia omne masculinum adaperiens vulvam, sanctum Domino vocabitur: 24et ut darent hostiam secundum quod dictum est in lege Domini, par turturum, aut duos pullos columbarum. 25Et ecce homo erat in Jerusalem, cui nomen Simeon, et homo iste justus, et timoratus, exspectans consolationem Israël: et Spiritus Sanctus erat in eo. 26Et responsum acceperat a Spiritu Sancto, non visurum se mortem, nisi prius videret Christum Domini. 27Et venit in spiritu in templum. Et cum inducerent puerum Jesum parentes ejus, ut facerent secundum consuetudinem legis pro eo, 28et ipse accepit eum in ulnas suas: et benedixit Deum, et dixit:

9Nunc dimittis servum tuum Domine,
secundum verbum tuum in pace:
30quia viderunt oculi mei salutare tuum,
31quod parasti ante faciem omnium populorum:
32lumen ad revelationem gentium,
et gloriam plebis tuæ Israël.

33Et erat pater ejus et mater mirantes super his quæ dicebantur de illo. 34Et benedixit illis Simeon, et dixit ad Mariam matrem ejus: Ecce positus est hic in ruinam et in resurrectionem multorum in Israël, et in signum cui contradicetur: 35et tuam ipsius animam pertransibit gladius ut revelentur ex multis cordibus cogitationes. 36Et erat Anna prophetissa, filia Phanuel, de tribu Aser: hæc processerat in diebus multis, et vixerat cum viro suo annis septem a virginitate sua. 37Et hæc vidua usque ad annos octoginta quatuor: quæ non discedebat de templo, jejuniis et obsecrationibus serviens nocte ac die. 38Et hæc, ipsa hora superveniens, confitebatur Domino: et loquebatur de illo omnibus, qui exspectabant redemptionem Israël. 39Et ut perfecerunt omnia secundum legem Domini, reversi sunt in Galilæam in civitatem suam Nazareth.

40Puer autem crescebat, et confortabatur plenus sapientia: et gratia Dei erat in illo. 41Et ibant parentes ejus per omnes annos in Jerusalem, in die solemni Paschæ. 42Et cum factus esset annorum duodecim, ascendentibus illis Jerosolymam secundum consuetudinem diei festi, 43consummatisque diebus, cum redirent, remansit puer Jesus in Jerusalem, et non cognoverunt parentes ejus. 44Existimantes autem illum esse in comitatu, venerunt iter diei, et requirebant eum inter cognatos et notos. 45Et non invenientes, regressi sunt in Jerusalem, requirentes eum. 46Et factum est, post triduum invenerunt illum in templo sedentem in medio doctorum, audientem illos, et interrogantem eos. 47Stupebant autem omnes qui eum audiebant, super prudentia et responsis ejus. 48Et videntes admirati sunt. Et dixit mater ejus ad illum: Fili, quid fecisti nobis sic? ecce pater tuus et ego dolentes quærebamus te. 49Et ait ad illos: Quid est quod me quærebatis? nesciebatis quia in his quæ Patris mei sunt, oportet me esse? 50Et ipsi non intellexerunt verbum quod locutus est ad eos. 51Et descendit cum eis, et venit Nazareth: et erat subditus illis. Et mater ejus conservabat omnia verba hæc in corde suo. 52Et Jesus proficiebat sapientia, et ætate, et gratia apud Deum et homines.

Lucas 3

1Anno autem quintodecimo imperii Tiberii Cæsaris, procurante Pontio Pilato Judæam, tetrarcha autem Galiææ Herode, Philippo autem fratre ejus tetrarcha Iturææ, et Trachonitidis regionis, et Lysania Abilinæ tetrarcha, 2sub principibus sacerdotum Anna et Caipha: factum est verbum Domini super Joannem, Zachariæ filium, in deserto. 3Et venit in omnem regionem Jordanis, prædicans baptismum pœnitentiæ in remissionem peccatorum, 4sicut scriptum est in libro sermonum Isaiæ prophetæ:

Vox clamantis in deserto:
Parate viam Domini; rectas facite semitas ejus:
5omnis vallis implebitur,
et omnis mons, et collis humiliabitur:
et erunt prava in directa, et aspera in vias planas:
6et videbit omnis caro salutare Dei.

7Dicebat ergo ad turbas quæ exibant ut baptizarentur ab ipso: Genimina viperarum, quis ostendit vobis fugere a ventura ira? 8Facite ergo fructus dignos pœnitentiæ, et ne cœperitis dicere: Patrem habemus Abraham. Dico enim vobis quia potens est Deus de lapidibus istis suscitare filios Abrahæ. 9Jam enim securis ad radicem arborum posita est. Omnis ergo arbor non faciens fructum bonum, excidetur, et in ignem mittetur. 10Et interrogabant eum turbæ, dicentes: Quid ergo faciemus? 11Respondens autem dicebat illis: Qui habet duas tunicas, det non habenti: et qui habet escas, similiter faciat. 12Venerunt autem et publicani ut baptizarentur, et dixerunt ad illum: Magister, quid faciemus? 13At ille dixit ad eos: Nihil amplius, quam quod constitutum est vobis, faciatis. 14Interrogabant autem eum et milites, dicentes: Quid faciemus et nos? Et ait illis: Neminem concutiatis, neque calumniam faciatis: et contenti estote stipendiis vestris. 15Existimante autem populo, et cogitantibus omnibus in cordibus suis de Joanne, ne forte ipse esset Christus, 16respondit Joannes, dicens omnibus: Ego quidem aqua baptizo vos: veniet autem fortior me, cujus non sum dignus solvere corrigiam calceamentorum ejus: ipse vos baptizabit in Spiritu Sancto et igni: 17cujus ventilabrum in manu ejus, et purgabit aream suam, et congregabit triticum in horreum suum, paleas autem comburet igni inextinguibili. 18Multa quidem et alia exhortans evangelizabat populo.

19Herodes autem tetrarcha cum corriperetur ab illo de Herodiade uxore fratris sui, et de omnibus malis quæ fecit Herodes, 20adjecit et hoc super omnia, et inclusit Joannem in carcere.

21Factum est autem cum baptizaretur omnis populus, et Jesu baptizato, et orante, apertum est cælum: 22et descendit Spiritus Sanctus corporali specie sicut columba in ipsum: et vox de cælo facta est: Tu es filius meus dilectus, in te complacui mihi. 23Et ipse Jesus erat incipiens quasi annorum triginta, ut putabatur, filius Joseph, qui fuit Heli, qui fuit Mathat, 24qui fuit Levi, qui fuit Melchi, qui fuit Janne, qui fuit Joseph, 25qui fuit Mathathiæ, qui fuit Amos, qui fuit Nahum, qui fuit Hesli, qui fuit Nagge, 26qui fuit Mahath, qui fuit Mathathiæ, qui fuit Semei, qui fuit Joseph, qui fuit Juda, 27qui fuit Joanna, qui fuit Resa, qui fuit Zorobabel, qui fuit Salatheil, qui fuit Neri, 28qui fuit Melchi, qui fuit Addi, qui fuit Cosan, qui fuit Elmadan, qui fuit Her, 29qui fuit Jesu, qui fuit Eliezer, qui fuit Jorim, qui fuit Mathat, qui fuit Levi, 30qui fuit Simeon, qui fuit Juda, qui fuit Joseph, qui fuit Jona, qui fuit Eliakim, 31qui fuit Melea, qui fuit Menna, qui fuit Mathatha, qui fuit Natham, qui fuit David, 32qui fuit Jesse, qui fuit Obed, qui fuit Booz, qui fuit Salmon, qui fuit Naasson, 33qui fuit Aminadab, qui fuit Aram, qui fuit Esron, qui fuit Phares, qui fuit Judæ, 34qui fuit Jacob, qui fuit Isaac, qui fuit Abrahæ, qui fuit Thare, qui fuit Nachor, 35qui fuit Sarug, qui fuit Ragau, qui fuit Phaleg, qui fuit Heber, qui fuit Sale, 36qui fuit Cainan, qui fuit Arphaxad, qui fuit Sem, qui fuit Noë, qui fuit Lamech, 37qui fuit Methusale, qui fuit Henoch, qui fuit Jared, qui fuit Malaleel, qui fuit Cainan, 38qui fuit Henos, qui fuit Seth, qui fuit Adam, qui fuit Dei.

Lucas 4

1Jesus autem plenus Spiritu Sancto regressus est a Jordane: et agebatur a Spiritu in desertum 2diebus quadraginta, et tentabatur a diabolo. Et nihil manducavit in diebus illis: et consummatis illis esuriit. 3Dixit autem illi diabolus: Si Filius Dei es, dic lapidi huic ut panis fiat. 4Et respondit ad illum Jesus: Scriptum est: Quia non in solo pane vivit homo, sed in omni verbo Dei. 5Et duxit illum diabolus in montem excelsum, et ostendit illi omnia regna orbis terræ in momento temporis, 6et ait illi: Tibi dabo potestatem hanc universam, et gloriam illorum: quia mihi tradita sunt, et cui volo do illa. 7Tu ergo si adoraveris coram me, erunt tua omnia. 8Et respondens Jesus, dixit illi: Scriptum est: Dominum Deum tuum adorabis, et illi soli servies. 9Et duxit illum in Jerusalem, et statuit eum super pinnam templi, et dixit illi: Si Filius Dei es, mitte te hinc deorsum. 10Scriptum est enim quod angelis suis mandavit de te, ut conservent te: 11et quia in manibus tollent te, ne forte offendas ad lapidem pedem tuum. 12Et respondens Jesus, ait illi: Dictum est: Non tentabis Dominum Deum tuum. 13Et consummata omni tentatione, diabolus recessit ab illo, usque ad tempus.

14Et regressus est Jesus in virtute Spiritus in Galilæam, et fama exiit per universam regionem de illo. 15Et ipse docebat in synagogis eorum, et magnificabatur ab omnibus. 16Et venit Nazareth, ubi erat nutritus, et intravit secundum consuetudinem suam die sabbati in synagogam, et surrexit legere. 17Et traditus est illi liber Isaiæ prophetæ. Et ut revolvit librum, invenit locum ubi scriptum erat: 18Spiritus Domini super me: propter quod unxit me, evangelizare pauperibus misit me, sanare contritos corde, 19prædicare captivis remissionem, et cæcis visum, dimittere confractos in remissionem, prædicare annum Domini acceptum et diem retributionis. 20Et cum plicuisset librum, reddit ministro, et sedit. Et omnium in synagoga oculi erant intendentes in eum. 21Cœpit autem dicere ad illos: Quia hodie impleta est hæc scriptura in auribus vestris. 22Et omnes testimonium illi dabant: et mirabantur in verbis gratiæ, quæ procedebant de ore ipsius, et dicebant: Nonne hic est filius Joseph? 23Et ait illis: Utique dicetis mihi hanc similitudinem: Medice cura teipsum: quanta audivimus facta in Capharnaum, fac et hic in patria tua. 24Ait autem: Amen dico vobis, quia nemo propheta acceptus est in patria sua. 25In veritate dico vobis, multæ viduæ erant in diebus Eliæ in Israël, quando clausum est cælum annis tribus et mensibus sex, cum facta esset fames magna in omni terra: 26et ad nullam illarum missus est Elias, nisi in Sarepta Sidoniæ, ad mulierem viduam. 27Et multi leprosi erant in Israël sub Eliseo propheta: et nemo eorum mundatus est nisi Naaman Syrus. 28Et repleti sunt omnes in synagoga ira, hæc audientes. 29Et surrexerunt, et ejecerunt illum extra civitatem: et duxerunt illum usque ad supercilium montis, super quem civitas illorum erat ædificata, ut præcipitarent eum. 30Ipse autem transiens per medium illorum, ibat.

31Et descendit in Capharnaum civitatem Galilææ, ibique docebat illos sabbatis. 32Et stupebant in doctrina ejus, quia in potestate erat sermo ipsius. 33Et in synagoga erat homo habens dæmonium immundum, et exclamavit voce magna, 34dicens: Sine, quid nobis et tibi, Jesu Nazarene? venisti perdere nos? scio te quis sis, Sanctus Dei. 35Et increpavit illum Jesus, dicens: Obmutesce, et exi ab eo. Et cum projecisset illum dæmonium in medium, exiit ab illo, nihilque illum nocuit. 36Et factus est pavor in omnibus, et colloquebantur ad invicem, dicentes: Quod est hoc verbum, quia in potestate et virtute imperat immundis spiritibus, et exeunt? 37Et divulgabatur fama de illo in omnem locum regionis.

38Surgens autem Jesus de synagoga, introivit in domum Simonis. Socrus autem Simonis tenebatur magnis febribus: et rogaverunt illum pro ea. 39Et stans super illam imperavit febri: et dimisit illam. Et continuo surgens, ministrabat illis. 40Cum autem sol occidisset, omnes qui habebant infirmos variis languoribus, ducebant illos ad eum. At ille singulis manus imponens, curabat eos. 41Exibant autem dæmonia a multis clamantia, et dicentia: Quia tu es Filius Dei: et increpans non sinebat ea loqui: quia sciebant ipsum esse Christum.

42Facta autem die egressus ibat in desertum locum, et turbæ requirebant eum, et venerunt usque ad ipsum: et detinebant illum ne discederet ab eis. 43Quibus ille ait: Quia et aliis civitatibus oportet me evangelizare regnum Dei: quia ideo missus sum. 44Et erat prædicans in synagogis Galilææ.

Lucas 5

1Factum est autem, cum turbæ irruerunt in eum ut audirent verbum Dei, et ipse stabat secus stagnum Genesareth. 2Et vidit duas naves stantes secus stagnum: piscatores autem descenderant, et lavabant retia. 3Ascendens autem in unam navim, quæ erat Simonis, rogavit eum a terra reducere pusillum. Et sedens docebat de navicula turbas.

4Ut cessavit autem loqui, dixit ad Simonem: Duc in altum, et laxate retia vestra in capturam. 5Et respondens Simon, dixit illi: Præceptor, per totam noctem laborantes nihil cepimus: in verbo autem tuo laxabo rete. 6Et cum hoc fecissent, concluserunt piscium multitudinem copiosam: rumpebatur autem rete eorum. 7Et annuerunt sociis, qui erant in alia navi, ut venirent, et adjuvarent eos. Et venerunt, et impleverunt ambas naviculas, ita ut pene mergerentur. 8Quod cum videret Simon Petrus, procidit ad genua Jesu, dicens: Exi a me, quia homo peccator sum, Domine. 9Stupor enim circumdederat eum, et omnes qui cum illo erant, in captura piscium, quam ceperant: 10similiter autem Jacobum et Joannem, filios Zebedæi, qui erant socii Simonis. Et ait ad Simonem Jesus: Noli timere: ex hoc jam homines eris capiens. 11Et subductis ad terram navibus, relictis omnibus, secuti sunt eum.

12Et factum est, cum esset in una civitatum, et ecce vir plenus lepra, et videns Jesum, et procidens in faciem, rogavit eum, dicens: Domine, si vis, potes me mundare. 13Et extendens manum, tetigit eum dicens: Volo: mundare. Et confestim lepra discessit ab illo. 14Et ipse præcepit illi ut nemini diceret: sed, Vade, ostende te sacerdoti, et offer pro emundatione tua, sicut præcepit Moyses, in testimonium illis. 15Perambulabat autem magis sermo de illo: et conveniebant turbæ multæ ut audirent, et curarentur ab infirmitatibus suis. 16Ipse autem secedebat in desertum, et orabat.

17Et factum est in una dierum, et ipse sedebat docens. Et erant pharisæi sedentes, et legis doctores, qui venerant ex omni castello Galilææ, et Judææ, et Jerusalem: et virtus Domini erat ad sanandum eos. 18Et ecce viri portantes in lecto hominem, qui erat paralyticus: et quærebant eum inferre, et ponere ante eum. 19Et non invenientes qua parte illum inferrent præ turba, ascenderunt supra tectum, et per tegulas summiserunt eum cum lecto in medium ante Jesum. 20Quorum fidem ut vidit, dixit: Homo, remittuntur tibi peccata tua. 21Et cœperunt cogitare scribæ et pharisæi, dicentes: Quis est hic, qui loquitur blasphemias? quis potest dimittere peccata, nisi solus Deus? 22Ut cognovit autem Jesus cogitationes eorum, respondens, dixit ad illos: Quid cogitatis in cordibus vestris? 23Quid est facilius dicere: Dimittuntur tibi peccata: an dicere: Surge, et ambula? 24Ut autem sciatis quia Filius hominis habet potestatem in terra dimittendi peccata, (ait paralytico) tibi dico, surge, tolle lectum tuum, et vade in domum tuam. 25Et confestim consurgens coram illis, tulit lectum in quo jacebat: et abiit in domum suam, magnificans Deum. 26Et stupor apprehendit omnes, et magnificabant Deum. Et repleti sunt timore, dicentes: Quia vidimus mirabilia hodie.

27Et post hæc exiit, et vidit publicanum nomine Levi, sedentem ad telonium, et ait illi: Sequere me. 28Et relictis omnibus, surgens secutus est eum. 29Et fecit ei convivium magnum Levi in domo sua: et erat turba multa publicanorum, et aliorum qui cum illis erant discumbentes. 30Et murmurabant pharisæi et scribæ eorum, dicentes ad discipulos ejus: Quare cum publicanis et peccatoribus manducatis et bibitis? 31Et respondens Jesus, dixit ad illos: Non egent qui sani sunt medico, sed qui male habent. 32Non veni vocare justos, sed peccatores ad pœnitentiam.

33At illi dixerunt ad eum: Quare discipuli Joannis jejunant frequenter, et obsecrationes faciunt, similiter et pharisæorum: tui autem edunt et bibunt? 34Quibus ipse ait: Numquid potestis filios sponsi, dum cum illis est sponsus, facere jejunare? 35Venient autem dies, cum ablatus fuerit ab illis sponsus: tunc jejunabunt in illis diebus. 36Dicebat autem et similitudinem ad illos: Quia nemo commissuram a novo vestimento immittit in vestimentum vetus: alioquin et novum rumpit, et veteri non convenit commissura a novo. 37Et nemo mittit vinum novum in utres veteres: alioquin rumpet vinum novum utres, et ipsum effundetur, et utres peribunt: 38sed vinum novum in utres novos mittendum est, et utraque conservantur. 39Et nemo bibens vetus, statim vult novum: dicit enim: Vetus melius est.

Lucas 6

1Factum est autem in sabbato secundo, primo, cum transiret per sata, vellebant discipuli ejus spicas, et manducabant confricantes manibus. 2Quidam autem pharisæorum, dicebant illis: Quid facitis quod non licet in sabbatis? 3Et respondens Jesus ad eos, dixit: Nec hoc legistis quod fecit David, cum esurisset ipse, et qui cum illo erant? 4quomodo intravit in domum Dei, et panes propositionis sumpsit, et manducavit, et dedit his qui cum ipso erant: quos non licet manducare nisi tantum sacerdotibus? 5Et dicebat illis: Quia dominus est Filius hominis etiam sabbati.

6Factum est autem in alio sabbato, ut intraret in synagogam, et doceret. Et erat ibi homo, et manus ejus dextra erat arida. 7Observabant autem scribæ et pharisæi si in sabbato curaret, ut invenirent unde accusarent eum. 8Ipse vero sciebat cogitationes eorum: et ait homini qui habebat manum aridam: Surge, et sta in medium. Et surgens stetit. 9Ait autem ad illos Jesus: Interrogo vos si licet sabbatis benefacere, an male: animam salvam facere, an perdere? 10Et circumspectis omnibus dixit homini: Extende manum tuam. Et extendit: et restituta est manus ejus. 11Ipsi autem repleti sunt insipientia, et colloquebantur ad invicem, quidnam facerent Jesu.

12Factum est autem in illis diebus, exiit in montem orare, et erat pernoctans in oratione Dei. 13Et cum dies factus esset, vocavit discipulos suos: et elegit duodecim ex ipsis (quos et apostolos nominavit): 14Simonem, quem cognominavit Petrum, et Andream fratrem ejus, Jacobum, et Joannem, Philippum, et Bartholomæum, 15Matthæum, et Thomam, Jacobum Alphæi, et Simonem, qui vocatur Zelotes, 16et Judam Jacobi, et Judam Iscariotem, qui fuit proditor. 17Et descendens cum illis, stetit in loco campestri, et turba discipulorum ejus, et multitudo copiosa plebis ab omni Judæa, et Jerusalem, et maritima, et Tyri, et Sidonis, 18qui venerant ut audirent eum, et sanarentur a languoribus suis. Et qui vexabantur a spiritibus immundis, curabantur. 19Et omnis turba quærebat eum tangere: quia virtus de illo exibat, et sanabat omnes.

20Et ipse elevatis oculis in discipulis suis, dicebat: Beati pauperes, quia vestrum est regnum Dei. 21Beati qui nunc esuritis, quia saturabimini. Beati qui nunc fletis, quia ridebitis. 22Beati eritis cum vos oderint homines, et cum separaverint vos, et exprobraverint, et ejicerint nomen vestrum tamquam malum propter Filium hominis. 23Gaudete in illa die, et exsultate: ecce enim merces vestra multa est in cælo: secundum hæc enim faciebant prophetis patres eorum. 24Verumtamen væ vobis divitibus, quia habetis consolationem vestram. 25Væ vobis, qui saturati estis: quia esurietis. Væ vobis, qui ridetis nunc: quia lugebitis et flebitis. 26Væ cum benedixerint vobis homines: secundum hæc enim faciebant pseudoprophetis patres eorum.

27Sed vobis dico, qui auditis: diligite inimicos vestros, benefacite his qui oderunt vos. 28Benedicite maledicentibus vobis, et orate pro calumniantibus vos. 29Et qui te percutit in maxillam, præbe et alteram. Et ab eo qui aufert tibi vestimentum, etiam tunicam noli prohibere. 30Omni autem petenti te, tribue: et qui aufert quæ tua sunt, ne repetas. 31Et prout vultis ut faciant vobis homines, et vos facite illis similiter. 32Et si diligitis eos qui vos diligunt, quæ vobis est gratia? nam et peccatores diligentes se diligunt. 33Et si benefeceritis his qui vobis benefaciunt, quæ vobis est gratia? siquidem et peccatores hoc faciunt. 34Et si mutuum dederitis his a quibus speratis recipere, quæ gratia est vobis? nam et peccatores peccatoribus fœnerantur, ut recipiant æqualia. 35Verumtamen diligite inimicos vestros: benefacite, et mutuum date, nihil inde sperantes: et erit merces vestra multa, et eritis filii Altissimi, quia ipse benignus est super ingratos et malos. 36Estote ergo misericordes sicut et Pater vester misericors est.

37Nolite judicare, et non judicabimini: nolite condemnare, et non condemnabimini. Dimitte, et dimittemini. 38Date, et dabitur vobis: mensuram bonam, et confertam, et coagitatam, et supereffluentem dabunt in sinum vestrum. Eadem quippe mensura, qua mensi fueritis, remetietur vobis. 39Dicebat autem illis et similitudinem: Numquid potest cæcus cæcum ducere? nonne ambo in foveam cadunt? 40Non est discipulus super magistrum: perfectus autem omnis erit, si sit sicut magister ejus. 41Quid autem vides festucam in oculo fratris tui, trabem autem, quæ in oculo tuo est, non consideras? 42aut quomodo potes dicere fratri tuo: Frater, sine ejiciam festucam de oculo tuo: ipse in oculo tuo trabem non videns? Hypocrita, ejice primum trabem de oculo tuo: et tunc perspicies ut educas festucam de oculo fratris tui. 43Non est enim arbor bona, quæ facit fructus malos: neque arbor mala, faciens fructum bonum. 44Unaquæque enim arbor de fructu suo cognoscitur. Neque enim de spinis colligunt ficus: neque de rubo vindemiant uvam. 45Bonus homo de bono thesauro cordis sui profert bonum: et malus homo de malo thesauro profert malum. Ex abundantia enim cordis os loquitur. 46Quid autem vocatis me Domine, Domine: et non facitis quæ dico?

47Omnis qui venit ad me, et audit sermones meos, et facit eos, ostendam vobis cui similis sit: 48similis est homini ædificanti domum, qui fodit in altum, et posuit fundamentum super petram: inundatione autem facta, illisum est flumen domui illi, et non potuit eam movere: fundata enim erat super petram. 49Qui autem audit, et non facit, similis est homini ædificanti domum suam super terram sine fundamento: in quam illisus est fluvius, et continuo cecidit: et facta est ruina domus illius magna.

Lucas 7

1Cum autem implesset omnia verba sua in aures plebis, intravit Capharnaum. 2Centurionis autem cujusdam servus male habens, erat moriturus: qui illi erat pretiosus. 3Et cum audisset de Jesu, misit ad eum seniores Judæorum, rogans eum ut veniret et salvaret servum ejus. 4At illi cum venissent ad Jesum, rogabant eum sollicite, dicentes ei: Quia dignus est ut hoc illi præstes: 5diligit enim gentem nostram, et synagogam ipse ædificavit nobis. 6Jesus autem ibat cum illis. Et cum jam non longe esset a domo, misit ad eum centurio amicos, dicens: Domine, noli vexari: non enim sum dignus ut sub tectum meum intres: 7propter quod et meipsum non sum dignum arbitratus ut venirem ad te: sed dic verbo, et sanabitur puer meus. 8Nam et ego homo sum sub potestate constitutus, habens sub me milites: et dico huic, Vade, et vadit: et alii, Veni, et venit: et servo meo, Fac hoc, et facit. 9Quo audito Jesus miratus est: et conversus sequentibus se turbis, dixit: Amen dico vobis, nec in Israël tantam fidem inveni. 10Et reversi, qui missi fuerant, domum, invenerunt servum, qui languerat, sanum.

11Et factum est: deinceps ibat in civitatem quæ vocatur Naim: et ibant cum eo discipuli ejus et turba copiosa. 12Cum autem appropinquaret portæ civitatis, ecce defunctus efferebatur filius unicus matris suæ: et hæc vidua erat: et turba civitatis multa cum illa. 13Quam cum vidisset Dominus, misericordia motus super eam, dixit illi: Noli flere. 14Et accessit, et tetigit loculum. (Hi autem qui portabant, steterunt.) Et ait: Adolescens, tibi dico, surge. 15Et resedit qui erat mortuus, et cœpit loqui. Et dedit illum matri suæ. 16Accepit autem omnes timor: et magnificabant Deum, dicentes: Quia propheta magnus surrexit in nobis: et quia Deus visitavit plebem suam. 17Et exiit hic sermo in universam Judæam de eo, et in omnem circa regionem.

18Et nuntiaverunt Joanni discipuli ejus de omnibus his. 19Et convocavit duos de discipulis suis Joannes, et misit ad Jesum, dicens: Tu es qui venturus es, an alium exspectamus? 20Cum autem venissent ad eum viri, dixerunt: Joannes Baptista misit nos ad te dicens: Tu es qui venturus es, an alium exspectamus? 21(In ipsa autem hora multos curavit a languoribus, et plagis, et spiritibus malis, et cæcis multis donavit visum.) 22Et respondens, dixit illis: Euntes renuntiate Joanni quæ audistis et vidistis: quia cæci vident, claudi ambulant, leprosi mundantur, surdi audiunt, mortui resurgunt, pauperes evangelizantur: 23et beatus est quicumque non fuerit scandalizatus in me.

24Et cum discessissent nuntii Joannis, cœpit de Joanne dicere ad turbas: Quid existis in desertum videre? arundinem vento agitatam? 25Sed quid existis videre? hominem mollibus vestibus indutum? Ecce qui in veste pretiosa sunt et deliciis, in domibus regum sunt. 26Sed quid existis videre? prophetam? Utique dico vobis, et plus quam prophetam: 27hic est, de quo scriptum est: Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam, qui præparabit viam tuam ante te. 28Dico enim vobis: major inter natos mulierum propheta Joanne Baptista nemo est: qui autem minor est in regno Dei, major est illo.

29Et omnis populus audiens et publicani, justificaverunt Deum, baptizati baptismo Joannis. 30Pharisæi autem et legisperiti consilium Dei spreverunt in semetipsos, non baptizati ab eo. 31Ait autem Dominus: Cui ergo similes dicam homines generationis hujus? et cui similes sunt? 32Similes sunt pueris sedentibus in foro, et loquentibus ad invicem, et dicentibus: Cantavimus vobis tibiis, et non saltastis: lamentavimus, et non plorastis. 33Venit enim Joannes Baptista, neque manducans panem, neque bibens vinum, et dicitis: Dæmonium habet. 34Venit Filius hominis manducans, et bibens, et dicitis: Ecce homo devorator, et bibens vinum, amicus publicanorum et peccatorum. 35Et justificata est sapientia ab omnibus filiis suis.

36Rogabat autem illum quidam de pharisæis ut manducaret cum illo. Et ingressus domum pharisæi discubuit. 37Et ecce mulier, quæ erat in civitate peccatrix, ut cognovit quod accubuisset in domo pharisæi, attulit alabastrum unguenti: 38et stans retro secus pedes ejus, lacrimis cœpit rigare pedes ejus, et capillis capitis sui tergebat, et osculabatur pedes ejus, et unguento ungebat. 39Videns autem pharisæus, qui vocaverat eum, ait intra se dicens: Hic si esset propheta, sciret utique quæ et qualis est mulier, quæ tangit eum: quia peccatrix est. 40Et respondens Jesus, dixit ad illum: Simon, habeo tibi aliquid dicere. At ille ait: Magister, dic. 41Duo debitores erant cuidam fœneratori: unus debebat denarios quingentos, et alius quinquaginta. 42Non habentibus illis unde redderent, donavit utrisque. Quis ergo eum plus diligit? 43Respondens Simon dixit: Æstimo quia is cui plus donavit. At ille dixit ei: Recte judicasti. 44Et conversus ad mulierem, dixit Simoni: Vides hanc mulierem? Intravi in domum tuam, aquam pedibus meis non dedisti: hæc autem lacrimis rigavit pedes meos, et capillis suis tersit. 45Osculum mihi non dedisti: hæc autem ex quo intravit, non cessavit osculari pedes meos. 46Oleo caput meum non unxisti: hæc autem unguento unxit pedes meos. 47Propter quod dico tibi: remittuntur ei peccata multa, quoniam dilexit multum. Cui autem minus dimittitur, minus diligit. 48Dixit autem ad illam: Remittuntur tibi peccata. 49Et cœperunt qui simul accumbebant, dicere intra se: Quis est hic qui etiam peccata dimittit? 50Dixit autem ad mulierem: Fides tua te salvam fecit: vade in pace.

Lucas 8

1Et factum est deinceps, et ipse iter faciebat per civitates, et castella prædicans, et evangelizans regnum Dei: et duodecim cum illo, 2et mulieres aliquæ, quæ erant curatæ a spiritibus malignis et infirmatibus: Maria, quæ vocatur Magdalene, de qua septem dæmonia exierant, 3et Joanna uxor Chusæ procuratoris Herodis, et Susanna, et aliæ multæ, quæ ministrabant ei de facultatibus suis.

4Cum autem turba plurima convenirent, et de civitatibus properarent ad eum, dixit per similitudinem: 5Exiit qui seminat, seminare semen suum. Et dum seminat, aliud cecidit secus viam, et conculcatum est, et volucres cæli comederunt illud. 6Et aliud cecidit supra petram: et natum aruit, quia non habebat humorem. 7Et aliud cecidit inter spinas, et simul exortæ spinæ suffocaverunt illud. 8Et aliud cecidit in terram bonam: et ortum fecit fructum centuplum. Hæc dicens clamabat: Qui habet aures audiendi, audiat.

9Interrogabant autem eum discipuli ejus, quæ esset hæc parabola. 10Quibus ipse dixit: Vobis datum est nosse mysterium regni Dei, ceteris autem in parabolis: ut videntes non videant, et audientes non intelligant.

11Est autem hæc parabola: Semen est verbum Dei. 12Qui autem secus viam, hi sunt qui audiunt: deinde venit diabolus, et tollit verbum de corde eorum, ne credentes salvi fiant. 13Nam qui supra petram, qui cum audierint, cum gaudio suscipiunt verbum: et hi radices non habent: qui ad tempus credunt, et in tempore tentationis recedunt. 14Quod autem in spinas cecidit: hi sunt qui audierunt, et a sollicitudinibus, et divitiis, et voluptatibus vitæ euntes, suffocantur, et non referunt fructum. 15Quod autem in bonam terram: hi sunt qui in corde bono et optimo audientes verbum retinent, et fructum afferunt in patientia.

16Nemo autem lucernam accendens, operit eam vase, aut subtus lectum ponit: sed supra candelabrum ponit, ut intrantes videant lumen. 17Non est enim occultum, quod non manifestetur: nec absconditum, quod non cognoscatur, et in palam veniat. 18Videte ergo quomodo audiatis. Qui enim habet, dabitur illi: et quicumque non habet, etiam quod putat se habere, auferetur ab illo.

19Venerunt autem ad illum mater et fratres ejus, et non poterant adire eum præ turba. 20Et nuntiatum est illi: Mater tua et fratres tui stant foris, volentes te videre. 21Qui respondens, dixit ad eos: Mater mea et fratres mei hi sunt, qui verbum Dei audiunt et faciunt.

22Factum est autem in una dierum: et ipse ascendit in naviculam, et discipuli ejus, et ait ad illos: Transfretemus trans stagnum. Et ascenderunt. 23Et navigantibus illis, obdormivit, et descendit procella venti in stagnum, et complebantur, et periclitabantur. 24Accedentes autem suscitaverunt eum, dicentes: Præceptor, perimus. At ille surgens, increpavit ventum, et tempestatem aquæ, et cessavit: et facta est tranquillitas. 25Dixit autem illis: Ubi est fides vestra? Qui timentes, mirati sunt ad invicem, dicentes: Quis putas hic est, quia et ventis, et mari imperat, et obediunt ei?

26Et navigaverunt ad regionem Gerasenorum, quæ est contra Galilæam. 27Et cum egressus esset ad terram, occurrit illi vir quidam, qui habebat dæmonium jam temporibus multis, et vestimento non induebatur, neque in domo manebat, sed in monumentis. 28Is, ut vidit Jesum, procidit ante illum: et exclamans voce magna, dixit: Quid mihi et tibi est, Jesu Fili Dei Altissimi? obsecro te, ne me torqueas. 29Præcipiebat enim spiritui immundo ut exiret ab homine. Multis enim temporibus arripiebat illum, et vinciebatur catenis, et compedibus custoditus. Et ruptis vinculis agebatur a dæmonio in deserta. 30Interrogavit autem illum Jesus, dicens: Quod tibi nomen est? At ille dixit: Legio: quia intraverant dæmonia multa in eum. 31Et rogabant illum ne imperaret illis ut in abyssum irent. 32Erat autem ibi grex porcorum multorum pascentium in monte: et rogabant eum, ut permitteret eis in illos ingredi. Et permisit illis. 33Exierunt ergo dæmonia ab homine, et intraverunt in porcos: et impetu abiit grex per præceps in stagnum, et suffocatus est. 34Quod ut viderunt factum qui pascebant, fugerunt, et nuntiaverunt in civitatem et in villas. 35Exierunt autem videre quod factum est, et venerunt ad Jesum, et invenerunt hominem sedentem, a quo dæmonia exierant, vestitum ac sana mente, ad pedes ejus, et timuerunt. 36Nuntiaverunt autem illis et qui viderant, quomodo sanus factus esset a legione: 37et rogaverunt illum omnis multitudo regionis Gerasenorum ut discederet ab ipsis: quia magno timore tenebantur. Ipse autem ascendens navim, reversus est. 38Et rogabat illum vir, a quo dæmonia exierant, ut cum eo esset. Dimisit autem eum Jesus, dicens: 39Redi in domum tuam, et narra quanta tibi fecit Deus. Et abiit per universam civitatem, prædicans quanta illi fecisset Jesus.

40Factum est autem cum rediisset Jesus, excepit illum turba: erunt enim omnes exspectantes eum. 41Et ecce venit vir, cui nomen Jairus, et ipse princeps synagogæ erat: et cecidit ad pedes Jesu, rogans eum ut intraret in domum ejus, 42quia unica filia erat ei fere annorum duodecim, et hæc moriebatur. Et contigit, dum iret, a turba comprimebatur. 43Et mulier quædam erat in fluxu sanguinis ab annis duodecim, quæ in medicos erogaverat omnem substantiam suam, nec ab ullo potuit curari: 44accessit retro, et tetigit fimbriam vestimenti ejus: et confestim stetit fluxus sanguinis ejus. 45Et ait Jesus: Quis est, qui me tetigit? Negantibus autem omnibus, dixit Petrus, et qui cum illo erant: Præceptor, turbæ te comprimunt, et affligunt, et dicis: Quis me tetigit? 46Et dicit Jesus: Tetigit me aliquis: nam ego novi virtutem de me exiisse. 47Videns autem mulier, quia non latuit, tremens venit, et procidit ante pedes ejus: et ob quam causam tetigerit eum, indicavit coram omni populo: et quemadmodum confestim sanata sit. 48At ipse dixit ei: Filia, fides tua salvam te fecit: vade in pace. 49Adhuc illo loquente, venit quidam ad principem synagogæ, dicens ei: Quia mortua est filia tua, noli vexare illum. 50Jesus autem, audito hoc verbo, respondit patri puellæ: Noli timere, crede tantum, et salva erit. 51Et cum venisset domum, non permisit intrare secum quemquam, nisi Petrum, et Jacobum, et Joannem, et patrem, et matrem puellæ. 52Flebant autem omnes, et plangebant illam. At ille dixit: Nolite flere: non est mortua puella, sed dormit. 53Et deridebant eum, scientes quod mortua esset. 54Ipse autem tenens manum ejus clamavit, dicens: Puella, surge. 55Et reversus est spiritus ejus, et surrexit continuo. Et jussit illi dari manducare. 56Et stupuerunt parentes ejus, quibus præcepit ne alicui dicerent quod factum erat.

Lucas 9

1Convocatis autem duodecim Apostolis, dedit illis virtutem et potestatem super omnia dæmonia, et ut languores curarent. 2Et misit illos prædicare regnum Dei, et sanare infirmos. 3Et ait ad illos: Nihil tuleritis in via, neque virgam, neque peram, neque panem, neque pecuniam, neque duas tunicas habeatis. 4Et in quamcumque domum intraveritis, ibi manete, et inde ne exeatis. 5Et quicumque non receperint vos: exeuntes de civitate illa, etiam pulverem pedum vestrorum excutite in testimonium supra illos. 6Egressi autem circuibant per castella evangelizantes, et curantes ubique.

7Audivit autem Herodes tetrarcha omnia quæ fiebant ab eo, et hæsitabat eo quod diceretur 8a quibusdam: Quia Joannes surrexit a mortuis: a quibusdam vero: Quia Elias apparuit: ab aliis autem: Quia propheta unus de antiquis surrexit. 9Et ait Herodes: Joannem ego decollavi: quis est autem iste, de quo ego talia audio? Et quærebat videre eum.

10Et reversi Apostoli, narraverunt illi quæcumque fecerunt: et assumptis illis secessit seorsum in locum desertum, qui est Bethsaidæ. 11Quod cum cognovissent turbæ, secutæ sunt illum: et excepit eos, et loquebatur illis de regno Dei, et eos, qui cura indigebant, sanabat. 12Dies autem cœperat declinare, et accedentes duodecim dixerunt illi: Dimitte turbas, ut euntes in castella villasque quæ circa sunt, divertant, et inveniant escas: quia hic in loco deserto sumus. 13Ait autem ad illos: Vos date illis manducare. At illi dixerunt: Non sunt nobis plus quam quinque panes et duo pisces: nisi forte nos eamus, et emamus in omnem hanc turbam escas. 14Erant autem fere viri quinque millia. Ait autem ad discipulos suos: Facite illos discumbere per convivia quinquagenos. 15Et ita fecerunt: et discumbere fecerunt omnes. 16Acceptis autem quinque panibus et duobus piscibus, respexit in cælum, et benedixit illis: et fregit, et distribuit discipulis suis, ut ponerent ante turbas. 17Et manducaverunt omnes, et saturati sunt. Et sublatum est quod superfuit illis, fragmentorum cophini duodecim.

18Et factum est cum solus esset orans, erant cum illo et discipuli: et interrogavit illos, dicens: Quem me dicunt esse turbæ? 19At illi responderunt, et dixerunt: Joannem Baptistam, alii autem Eliam, alii vero quia unus propheta de prioribus surrexit. 20Dixit autem illis: Vos autem quem me esse dicitis? Respondens Simon Petrus, dixit: Christum Dei. 21At ille increpans illos, præcepit ne cui dicerent hoc, 22dicens: Quia oportet Filium hominis multa pati, et reprobari a senioribus, et principibus sacerdotum, et scribis, et occidi, et tertia die resurgere.

23Dicebat autem ad omnes: Si quis vult post me venire, abneget semetipsum, et tollat crucem suam quotidie, et sequatur me. 24Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet illam: nam qui perdiderit animam suam propter me, salvam faciet illam. 25Quid enim proficit homo, si lucretur universum mundum, se autem ipsum perdat, et detrimentum sui faciat? 26Nam qui me erubuerit, et meos sermones: hunc Filius hominis erubescet cum venerit in majestate sua, et Patris, et sanctorum angelorum. 27Dico autem vobis vere: sunt aliqui hic stantes, qui non gustabunt mortem donec videant regnum Dei.

28Factum est autem post hæc verba fere dies octo, et assumpsit Petrum, et Jacobum, et Joannem, et ascendit in montem ut oraret. 29Et facta est, dum oraret, species vultus ejus altera: et vestitus ejus albus et refulgens. 30Et ecce duo viri loquebantur cum illo. Erant autem Moyses et Elias, 31visi in majestate: et dicebant excessum ejus, quem completurus erat in Jerusalem. 32Petrus vero, et qui cum illo erant, gravati erant somno. Et evigilantes viderunt majestatem ejus, et duos viros qui stabant cum illo. 33Et factum est cum discederent ab illo, ait Petrus ad Jesum: Præceptor, bonum est nos hic esse: et faciamus tria tabernacula, unum tibi, et unum Moysi, et unum Eliæ: nesciens quid diceret. 34Hæc autem illo loquente, facta est nubes, et obumbravit eos: et timuerunt, intrantibus illis in nubem. 35Et vox facta est de nube, dicens: Hic est Filius meus dilectus, ipsum audite. 36Et dum fieret vox, inventus est Jesus solus. Et ipsi tacuerunt, et nemini dixerunt in illis diebus quidquam ex his quæ viderant.

37Factum est autem in sequenti die, descendentibus illis de monte, occurrit illis turba multa. 38Et ecce vir de turba exclamavit, dicens: Magister, obsecro te, respice in filium meum quia unicus est mihi: 39et ecce spiritus apprehendit eum, et subito clamat, et elidit, et dissipat eum cum spuma, et vix discedit dilanians eum: 40et rogavi discipulos tuos ut ejicerent illum, et non potuerunt. 41Respondens autem Jesus, dixit: O generatio infidelis, et perversa, usquequo ero apud vos, et patiar vos? adduc huc filium tuum. 42Et cum accederet, elisit illum dæmonium, et dissipavit. 43Et increpavit Jesus spiritum immundum, et sanavit puerum, et reddidit illum patri ejus.

44Stupebant autem omnes in magnitudine Dei: omnibusque mirantibus in omnibus quæ faciebat, dixit ad discipulos suos: Ponite vos in cordibus vestris sermones istos: Filius enim hominis futurum est ut tradatur in manus hominum. 45At illi ignorabant verbum istud, et erat velatum ante eos ut non sentirent illud: et timebant eum interrogare de hoc verbo.

46Intravit autem cogitatio in eos quis eorum major esset. 47At Jesus videns cogitationes cordis illorum, apprehendit puerum, et statuit illum secus se, 48et ait illis: Quicumque susceperit puerum istum in nomine meo, me recipit: et quicumque me receperit, recipit eum qui me misit. Nam qui minor est inter vos omnes, hic major est.

49Respondens autem Joannes dixit: Præceptor, vidimus quemdam in nomine tuo ejicientem dæmonia, et prohibuimus eum: quia non sequitur nobiscum. 50Et ait ad illum Jesus: Nolite prohibere: qui enim non est adversum vos, pro vobis est.

51Factum est autem dum complerentur dies assumptionis ejus, et ipse faciem suam firmavit ut iret in Jerusalem. 52Et misit nuntios ante conspectum suum: et euntes intraverunt in civitatem Samaritanorum ut parerent illi. 53Et non receperunt eum, quia facies ejus erat euntis in Jerusalem. 54Cum vidissent autem discipuli ejus Jacobus et Joannes, dixerunt: Domine, vis dicimus ut ignis descendat de cælo, et consumat illos? 55Et conversus increpavit illos, dicens: Nescitis cujus spiritus estis. 56Filius hominis non venit animas perdere, sed salvare. Et abierunt in aliud castellum.

57Factum est autem: ambulantibus illis in via, dixit quidam ad illum: Sequar te quocumque ieris. 58Dixit illi Jesus: Vulpes foveas habent, et volucres cæli nidos: Filius autem hominis non habet ubi caput reclinet. 59Ait autem ad alterum: Sequere me: ille autem dixit: Domine, permitte mihi primum ire, et sepelire patrem meum. 60Dixitque ei Jesus: Sine ut mortui sepeliant mortuos suos: tu autem vade, et annuntia regnum Dei. 61Et ait alter: Sequar te Domine, sed permitte mihi primum renuntiare his quæ domi sunt. 62Ait ad illum Jesus: Nemo mittens manum suam ad aratrum, et respiciens retro, aptus est regno Dei.

Lucas 10

1Post hæc autem designavit Dominus et alios septuaginta duos: et misit illos binos ante faciem suam in omnem civitatem et locum, quo erat ipse venturus. 2Et dicebat illis: Messis quidem multa, operarii autem pauci. Rogate ergo dominum messis ut mittat operarios in messem suam. 3Ite: ecce ego mitto vos sicut agnos inter lupos. 4Nolite portare sacculum, neque peram, neque calceamenta, et neminem per viam salutaveritis. 5In quamcumque domum intraveritis, primum dicite: Pax huic domui: 6et si ibi fuerit filius pacis, requiescet super illum pax vestra: sin autem, ad vos revertetur. 7In eadem autem domo manete, edentes et bibentes quæ apud illos sunt: dignus est enim operarius mercede sua. Nolite transire de domo in domum. 8Et in quamcumque civitatem intraveritis, et susceperint vos, manducate quæ apponuntur vobis: 9et curate infirmos, qui in illa sunt, et dicite illis: Appropinquavit in vos regnum Dei. 10In quamcumque autem civitatem intraveritis, et non susceperint vos, exeuntes in plateas ejus, dicite: 11Etiam pulverem, qui adhæsit nobis de civitate vestra, extergimus in vos: tamen hoc scitote, quia appropinquavit regnum Dei. 12Dico vobis, quia Sodomis in die illa remissius erit, quam illi civitati.

13Væ tibi Corozain! væ tibi Bethsaida! quia si in Tyro et Sidone factæ fuissent virtutes quæ factæ sunt in vobis, olim in cilicio et cinere sedentes pœniterent. 14Verumtamen Tyro et Sidoni remissius erit in judicio, quam vobis. 15Et tu Capharnaum, usque ad cælum exaltata, usque ad infernum demergeris. 16Qui vos audit, me audit: et qui vos spernit, me spernit. Qui autem me spernit, spernit eum qui misit me.

17Reversi sunt autem septuaginta duo cum gaudio, dicentes: Domine, etiam dæmonia subjiciuntur nobis in nomine tuo. 18Et ait illis: Videbam Satanam sicut fulgor de cælo cadentem. 19Ecce dedi vobis potestatem calcandi supra serpentes, et scorpiones, et super omnem virtutem inimici: et nihil vobis nocebit. 20Verumtamen in hoc nolite gaudere quia spiritus vobis subjiciuntur: gaudete autem, quod nomina vestra scripta sunt in cælis.

21In ipsa hora exsultavit Spiritu Sancto, et dixit: Confiteor tibi Pater, Domine cæli et terræ, quod abscondisti hæc a sapientibus et prudentibus, et revelasti ea parvulis. Etiam Pater: quoniam sic placuit ante te. 22Omnia mihi tradita sunt a Patre meo. Et nemo scit quis sit Filius, nisi Pater: et quis sit Pater, nisi Filius, et cui voluerit Filius revelare. 23Et conversus ad discipulos suos, dixit: Beati oculi qui vident quæ vos videtis. 24Dico enim vobis quod multi prophetæ et reges voluerunt videre quæ vos videtis, et non viderunt: et audire quæ auditis, et non audierunt.

25Et ecce quidam legisperitus surrexit tentans illum, et dicens: Magister, quid faciendo vitam æternam possidebo? 26At ille dixit ad eum: In lege quid scriptum est? quomodo legis? 27Ille respondens dixit: Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et ex tota anima tua, et ex omnibus virtutibus tuis, et ex omni mente tua: et proximum tuum sicut teipsum. 28Dixitque illi: Recte respondisti: hoc fac, et vives.

29Ille autem volens justificare seipsum, dixit ad Jesum: Et quis est meus proximus? 30Suscipiens autem Jesus, dixit: Homo quidam descendebat ab Jerusalem in Jericho, et incidit in latrones, qui etiam despoliaverunt eum: et plagis impositis abierunt semivivo relicto. 31Accidit autem ut sacerdos quidam descenderet eadem via: et viso illo præterivit. 32Similiter et Levita, cum esset secus locum, et videret eum, pertransiit. 33Samaritanus autem quidam iter faciens, venit secus eum: et videns eum, misericordia motus est. 34Et appropians alligavit vulnera ejus, infundens oleum et vinum: et imponens illum in jumentum suum, duxit in stabulum, et curam ejus egit. 35Et altera die protulit duos denarios, et dedit stabulario, et ait: Curam illius habe: et quodcumque supererogaveris, ego cum rediero reddam tibi. 36Quis horum trium videtur tibi proximus fuisse illi, qui incidit in latrones? 37At ille dixit: Qui fecit misericordiam in illum. Et ait illi Jesus: Vade, et tu fac similiter.

38Factum est autem, dum irent, et ipse intravit in quoddam castellum: et mulier quædam, Martha nomine, excepit illum in domum suam, 39et huic erat soror nomine Maria, quæ etiam sedens secus pedes Domini, audiebat verbum illius. 40Martha autem satagebat circa frequens ministerium: quæ stetit, et ait: Domine, non est tibi curæ quod soror mea reliquit me solam ministrare? dic ergo illi ut me adjuvet. 41Et respondens dixit illi Dominus: Martha, Martha, sollicita es, et turbaris erga plurima, 42porro unum est necessarium. Maria optimam partem elegit, quæ non auferetur ab ea.

Lucas 11

1Et factum est: cum esset in quodam loco orans, ut cessavit, dixit unus ex discipulis ejus ad eum: Domine, doce nos orare, sicut docuit et Joannes discipulos suos. 2Et ait illis: Cum oratis, dicite: Pater, sanctificetur nomen tuum. Adveniat regnum tuum. 3Panem nostrum quotidianum da nobis hodie. 4Et dimitte nobis peccata nostra, siquidem et ipsi dimittimus omni debenti nobis. Et ne nos inducas in tentationem.

5Et ait ad illos: Quis vestrum habebit amicum, et ibit ad illum media nocte, et dicet illi: Amice, commoda mihi tres panes, 6quoniam amicus meus venit de via ad me, et non habeo quod ponam ante illum, 7et ille de intus respondens dicat: Noli mihi molestus esse, jam ostium clausum est, et pueri mei mecum sunt in cubili: non possum surgere, et dare tibi. 8Et si ille perseveraverit pulsans: dico vobis, etsi non dabit illi surgens eo quod amicus ejus sit, propter improbitatem tamen ejus surget, et dabit illi quotquot habet necessarios. 9Et ego dico vobis: Petite, et dabitur vobis; quærite, et invenietis; pulsate, et aperietur vobis. 10Omnis enim qui petit, accipit: et qui quærit, invenit: et pulsanti aperietur. 11Quis autem ex vobis patrem petit panem, numquid lapidem dabit illi? aut piscem, numquid pro pisce serpentem dabit illi? 12aut si petierit ovum, numquid porriget illi scorpionem? 13Si ergo vos, cum sitis mali, nostis bona data dare filiis vestris: quanto magis Pater vester de cælo dabit spiritum bonum petentibus se?

14Et erat ejiciens dæmonium, et illud erat mutum. Et cum ejecisset dæmonium, locutus est mutus, et admiratæ sunt turbæ. 15Quidam autem ex eis dixerunt: In Beelzebub principe dæmoniorum ejicit dæmonia. 16Et alii tentantes, signum de cælo quærebant ab eo. 17Ipse autem ut vidit cogitationes eorum, dixit eis: Omne regnum in seipsum divisum desolabitur, et domus supra domum cadet. 18Si autem et Satanas in seipsum divisus est, quomodo stabit regnum ejus? quia dicitis in Beelzebub me ejicere dæmonia. 19Si autem ego in Beelzebub ejicio dæmonia: filii vestri in quo ejiciunt? ideo ipsi judices vestri erunt. 20Porro si in digito Dei ejicio dæmonia: profecto pervenit in vos regnum Dei. 21Cum fortis armatus custodit atrium suum, in pace sunt ea quæ possidet. 22Si autem fortior eo superveniens vicerit eum, universa arma ejus auferet, in quibus confidebat, et spolia ejus distribuet. 23Qui non est mecum, contra me est: et qui non colligit mecum, dispergit. 24Cum immundus spiritus exierit de homine, ambulat per loca inaquosa, quærens requiem: et non inveniens dicit: Revertar in domum meam unde exivi. 25Et cum venerit, invenit eam scopis mundatam, et ornatam. 26Tunc vadit, et assumit septem alios spiritus secum, nequiores se, et ingressi habitant ibi. Et fiunt novissima hominis illius pejora prioribus.

27Factum est autem, cum hæc diceret: extollens vocem quædam mulier de turba dixit illi: Beatus venter qui te portavit, et ubera quæ suxisti. 28At ille dixit: Quinimmo beati, qui audiunt verbum Dei et custodiunt illud.

29Turbis autem concurrentibus cœpit dicere: Generatio hæc, generatio nequam est: signum quærit, et signum non dabitur ei, nisi signum Jonæ prophetæ. 30Nam sicut fuit Jonas signum Ninivitis, ita erit et Filius hominis generationi isti. 31Regina austri surget in judicio cum viris generationis hujus, et condemnabit illos: quia venit a finibus terræ audire sapientiam Salomonis: et ecce plus quam Salomon hic. 32Viri Ninivitæ surgent in judicio cum generatione hac, et condemnabunt illam: quia pœnitentiam egerunt ad prædicationem Jonæ, et ecce plus quam Jonas hic.

33Nemo lucernam accendit, et in abscondito ponit, neque sub modio: sed supra candelabrum, ut qui ingrediuntur, lumen videant. 34Lucerna corporis tui est oculus tuus. Si oculus tuus fuerit simplex, totum corpus tuum lucidum erit: si autem nequam fuerit, etiam corpus tuum tenebrosum erit. 35Vide ergo ne lumen quod in te est, tenebræ sint. 36Si ergo corpus tuum totum lucidum fuerit, non habens aliquam partem tenebrarum, erit lucidum totum, et sicut lucerna fulgoris illuminabit te. 37Et cum loqueretur, rogavit illum quidam pharisæus ut pranderet apud se. Et ingressus recubuit.

38Pharisæus autem cœpit intra se reputans dicere, quare non baptizatus esset ante prandium. 39Et ait Dominus ad illum: Nunc vos pharisæi, quod deforis est calicis et catini, mundatis: quod autem intus est vestrum, plenum est rapina et iniquitate. 40Stulti! nonne qui fecit quod deforis est, etiam id quod deintus est fecit? 41Verumtamen quod superest, date eleemosynam: et ecce omnia munda sunt vobis. 42Sed væ vobis, pharisæis, quia decimatis mentham, et rutam, et omne olus, et præteritis judicium et caritatem Dei: hæc autem oportuit facere, et illa non omittere. 43Væ vobis, pharisæis, quia diligitis primas cathedras in synagogis, et salutationes in foro. 44Væ vobis, quia estis ut monumenta, quæ non apparent, et homines ambulantes supra, nesciunt. 45Respondens autem quidam ex legisperitis, ait illi: Magister, hæc dicens etiam contumeliam nobis facis. 46At ille ait: Et vobis legisperitis væ: quia oneratis homines oneribus, quæ portare non possunt, et ipsi uno digito vestro non tangitis sarcinas. 47Væ vobis, qui ædificatis monumenta prophetarum: patres autem vestri occiderunt illos. 48Profecto testificamini quod consentitis operibus patrum vestrorum: quoniam ipsi quidem eos occiderunt, vos autem ædificatis eorum sepulchra. 49Propterea et sapientia Dei dixit: Mittam ad illos prophetas, et apostolos, et ex illis occident, et persequentur: 50ut inquiratur sanguis omnium prophetarum, qui effusus est a constitutione mundi a generatione ista, 51a sanguine Abel, usque ad sanguinem Zachariæ, qui periit inter altare et ædem. Ita dico vobis, requiretur ab hac generatione. 52Væ vobis, legisperitis, quia tulistis clavem scientiæ: ipsi non introistis, et eos qui introibant, prohibuistis. 53Cum autem hæc ad illos diceret, cœperunt pharisæi et legisperiti graviter insistere, et os ejus opprimere de multis, 54insidiantes ei, et quærentes aliquid capere de ore ejus, ut accusarent eum.

Lucas 12

1Multis autem turbis circumstantibus, ita ut se invicem conculcarent, cœpit dicere ad discipulos suos: Attendite a fermento pharisæorum, quod est hypocrisis. 2Nihil autem opertum est, quod non reveletur: neque absconditum, quod non sciatur. 3Quoniam quæ in tenebris dixistis, in lumine dicentur: et quod in aurem locuti estis in cubiculis, prædicabitur in tectis.

4Dico autem vobis amicis meis: Ne terreamini ab his qui occidunt corpus, et post hæc non habent amplius quid faciant. 5Ostendam autem vobis quem timeatis: timete eum qui, postquam occiderit, habet potestatem mittere in gehennam: ita dico vobis, hunc timete. 6Nonne quinque passeres veneunt dipondio, et unus ex illis non est in oblivione coram Deo? 7sed et capilli capitis vestri omnes numerati sunt. Nolite ergo timere: multis passeribus pluris estis vos.

8Dico autem vobis: Omnis quicumque confessus fuerit me coram hominibus, et Filius hominis confitebitur illum coram angelis Dei: 9qui autem negaverit me coram hominibus, negabitur coram angelis Dei. 10Et omnis qui dicit verbum in Filium hominis, remittetur illi: ei autem qui in Spiritum Sanctum blasphemaverit, non remittetur. 11Cum autem inducent vos in synagogas, et ad magistratus, et potestates, nolite solliciti esse qualiter, aut quid respondeatis, aut quid dicatis. 12Spiritus enim Sanctus docebit vos in ipsa hora quid oporteat vos dicere. 13Ait autem ei quidam de turba: Magister, dic fratri meo ut dividat mecum hæreditatem. 14At ille dixit illi: Homo, quis me constituit judicem, aut divisorem super vos?

15Dixitque ad illos: Videte, et cavete ab omni avaritia: quia non in abundantia cujusquam vita ejus est ex his quæ possidet. 16Dixit autem similitudinem ad illos, dicens: Hominis cujusdam divitis uberes fructus ager attulit: 17et cogitabat intra se dicens: Quid faciam, quia non habeo quo congregem fructus meos? 18Et dixit: Hoc faciam: destruam horrea mea, et majora faciam: et illuc congregabo omnia quæ nata sunt mihi, et bona mea, 19et dicam animæ meæ: Anima, habes multa bona posita in annos plurimos: requiesce, comede, bibe, epulare. 20Dixit autem illi Deus: Stulte, hac nocte animam tuam repetunt a te: quæ autem parasti, cujus erunt? 21Sic est qui sibi thesaurizat, et non est in Deum dives.

22Dixitque ad discipulos suos: Ideo dico vobis, nolite solliciti esse animæ vestræ quid manducetis, neque corpori quid induamini. 23Anima plus est quam esca, et corpus plus quam vestimentum. 24Considerate corvos, quia non seminant, neque metunt, quibus non est cellarium, neque horreum, et Deus pascit illos. Quanto magis vos pluris estis illis? 25Quis autem vestrum cogitando potest adjicere ad staturam suam cubitum unum? 26Si ergo neque quod minimum est potestis, quid de ceteris solliciti estis? 27Considerate lilia quomodo crescunt: non laborant, neque nent: dico autem vobis, nec Salomon in omni gloria sua vestiebatur sicut unum ex istis. 28Si autem fœnum, quod hodie est in agro, et cras in clibanum mittitur, Deus sic vestit: quanto magis vos pusillæ fidei? 29Et vos nolite quærere quid manducetis, aut quid bibatis: et nolite in sublime tolli: 30hæc enim omnia gentes mundi quærunt. Pater autem vester scit quoniam his indigetis. 31Verumtamen quærite primum regnum Dei, et justitiam ejus: et hæc omnia adjicientur vobis. 32Nolite timere pusillus grex, quia complacuit Patri vestro dare vobis regnum. 33Vendite quæ possidetis, et date eleemosynam. Facite vobis sacculos, qui non veterascunt, thesaurum non deficientem in cælis: quo fur non appropriat, neque tinea corrumpit. 34Ubi enim thesaurus vester est, ibi et cor vestrum erit.

35Sint lumbi vestri præcincti, et lucernæ ardentes in manibus vestris, 36et vos similes hominibus exspectantibus dominum suum quando revertatur a nuptiis: ut, cum venerit et pulsaverit, confestim aperiant ei. 37Beati servi illi quos, cum venerit dominus, invenerit vigilantes: amen dico vobis, quod præcinget se, et faciet illos discumbere, et transiens ministrabit illis. 38Et si venerit in secunda vigilia, et si in tertia vigilia venerit, et ita invenerit, beati sunt servi illi. 39Hoc autem scitote, quoniam si sciret paterfamilias, qua hora fur veniret, vigilaret utique, et non sineret perfodi domum suam. 40Et vos estote parati: quia qua hora non putatis, Filius hominis veniet. 41Ait autem ei Petrus: Domine, ad nos dicis hanc parabolam, an et ad omnes? 42Dixit autem Dominus: Quis, putas, est fidelis dispensator, et prudens, quem constituit dominus supra familiam suam, ut det illis in tempore tritici mensuram? 43Beatus ille servus quem, cum venerit dominus, invenerit ita facientem. 44Vere dico vobis, quoniam supra omnia quæ possidet, constituet illum. 45Quod si dixerit servus ille in corde suo: Moram facit dominus meus venire: et cœperit percutere servos, et ancillas, et edere, et bibere, et inebriari: 46veniet dominus servi illius in die qua non sperat, et hora qua nescit, et dividet eum, partemque ejus cum infidelibus ponet. 47Ille autem servus qui cognovit voluntatem domini sui, et non præparavit, et non facit secundum voluntatem ejus, vapulabit multis: 48qui autem non cognovit, et fecit digna plagis, vapulabit paucis. Omni autem cui multum datum est, multum quæretur ab eo: et cui commendaverunt multum, plus petent ab eo.

49Ignem veni mittere in terram, et quid volo nisi ut accendatur? 50Baptismo autem habeo baptizari: et quomodo coarctor usque dum perficiatur? 51Putatis quia pacem veni dare in terram? non, dico vobis, sed separationem: 52erunt enim ex hoc quinque in domo una divisi, tres in duos, et duo in tres 53dividentur: pater in filium, et filius in patrem suum, mater in filiam, et filia in matrem, socrus in nurum suam, et nurus in socrum suam.

54Dicebat autem et ad turbas: Cum videritis nubem orientem ab occasu, statim dicitis: Nimbus venit: et ita fit. 55Et cum austrum flantem, dicitis: Quia æstus erit: et fit. 56Hypocritæ! faciem cæli et terræ nostis probare: hoc autem tempus quomodo non probatis? 57quid autem et a vobis ipsis non judicatis quod justum est?

58Cum autem vadis cum adversario tuo ad principem, in via da operam liberari ab illo, ne forte trahat te ad judicem, et judex tradat te exactori, et exactor mittat te in carcerem. 59Dico tibi, non exies inde, donec etiam novissimum minutum reddas.

Lucas 13

1Aderant autem quidam ipso in tempore, nuntiantes illi de Galilæis, quorum sanguinem Pilatus miscuit cum sacrificiis eorum. 2Et respondens dixit illis: Putatis quod hi Galilæi præ omnibus Galilæis peccatores fuerint, quia talia passi sunt? 3Non, dico vobis: sed nisi pœnitentiam habueritis, omnes similiter peribitis. 4Sicut illi decem et octo, supra quos cecidit turris in Siloë, et occidit eos: putatis quia et ipsi debitores fuerint præter omnes homines habitantes in Jerusalem? 5Non, dico vobis: sed si pœnitentiam non egeritis, omnes similiter peribitis.

6Dicebat autem et hanc similitudinem: Arborem fici habebat quidam plantatam in vinea sua, et venit quærens fructum in illa, et non invenit. 7Dixit autem ad cultorem vineæ: Ecce anni tres sunt ex quo venio quærens fructum in ficulnea hac, et non invenio: succide ergo illam: ut quid etiam terram occupat? 8At ille respondens, dicit illi: Domine dimitte illam et hoc anno, usque dum fodiam circa illam, et mittam stercora, 9et siquidem fecerit fructum: sin autem, in futurum succides eam.

10Erat autem docens in synagoga eorum sabbatis. 11Et ecce mulier, quæ habebat spiritum infirmitatis annis decem et octo: et erat inclinata, nec omnino poterat sursum respicere. 12Quam cum videret Jesus, vocavit eam ad se, et ait illi: Mulier, dimissa es ab infirmitate tua. 13Et imposuit illi manus, et confestim erecta est, et glorificabat Deum. 14Respondens autem archisynagogus, indignans quia sabbato curasset Jesus, dicebat turbæ: Sex dies sunt in quibus oportet operari: in his ergo venite, et curamini, et non in die sabbati. 15Respondens autem ad illum Dominus, dixit: Hypocritæ, unusquisque vestrum sabbato non solvit bovem suum, aut asinum a præsepio, et ducit adaquare? 16Hanc autem filiam Abrahæ, quam alligavit Satanas, ecce decem et octo annis, non oportuit solvi a vinculo isto die sabbati? 17Et cum hæc diceret, erubescebant omnes adversarii ejus: et omnis populus gaudebat in universis, quæ gloriose fiebant ab eo.

18Dicebat ergo: Cui simile est regnum Dei, et cui simile æstimabo illud? 19Simile est grano sinapis, quod acceptum homo misit in hortum suum, et crevit, et factum est in arborem magnam: et volucres cæli requieverunt in ramis ejus. 20Et iterum dixit: Cui simile æstimabo regnum Dei? 21Simile est fermento, quod acceptum mulier abscondit in farinæ sata tria, donec fermentaretur totum.

22Et ibat per civitates et castella, docens, et iter faciens in Jerusalem. 23Ait autem illi quidam: Domine, si pauci sunt, qui salvantur? Ipse autem dixit ad illos: 24Contendite intrare per angustam portam: quia multi, dico vobis, quærent intrare, et non poterunt. 25Cum autem intraverit paterfamilias, et clauserit ostium, incipietis foris stare, et pulsare ostium, dicentes: Domine, aperi nobis: et respondens dicet vobis: Nescio vos unde sitis: 26tunc incipietis dicere: Manducavimus coram te, et bibimus, et in plateis nostris docuisti. 27Et dicet vobis: Nescio vos unde sitis: discedite a me omnes operarii iniquitatis. 28Ibi erit fletus et stridor dentium: cum videritis Abraham, et Isaac, et Jacob, et omnes prophetas in regno Dei, vos autem expelli foras. 29Et venient ab oriente, et occidente, et aquilone, et austro, et accumbent in regno Dei. 30Et ecce sunt novissimi qui erunt primi, et sunt primi qui erunt novissimi.

31In ipsa die accesserunt quidam pharisæorum, dicentes illi: Exi, et vade hinc: quia Herodes vult te occidere. 32Et ait illis: Ite, et dicite vulpi illi: Ecce ejicio dæmonia, et sanitates perficio hodie, et cras, et tertia die consummor. 33Verumtamen oportet me hodie et cras et sequenti die ambulare: quia non capit prophetam perire extra Jerusalem. 34Jerusalem, Jerusalem, quæ occidis prophetas, et lapidas eos qui mittuntur ad te, quoties volui congregare filios tuos quemadmodum avis nidum suum sub pennis, et noluisti? 35Ecce relinquetur vobis domus vestra deserta. Dico autem vobis, quia non videbitis me donec veniat cum dicetis: Benedictus qui venit in nomine Domini.

Lucas 14

1Et factum est cum intraret Jesus in domum cujusdam principis pharisæorum sabbato manducare panem, et ipsi observabant eum. 2Et ecce homo quidam hydropicus erat ante illum. 3Et respondens Jesus dixit ad legisperitos et pharisæos, dicens: Si licet sabbato curare? 4At illi tacuerunt. Ipse vero apprehensum sanavit eum, ac dimisit. 5Et respondens ad illos dixit: Cujus vestrum asinus, aut bos in puteum cadet, et non continuo extrahet illum die sabbati? 6Et non poterant ad hæc respondere illi.

7Dicebat autem et ad invitatos parabolam, intendens quomodo primos accubitus eligerent, dicens ad illos: 8Cum invitatus fueris ad nuptias, non discumbas in primo loco, ne forte honoratior te sit invitatus ab illo. 9Et veniens is, qui te et illum vocavit, dicat tibi: Da huic locum: et tunc incipias cum rubore novissimum locum tenere. 10Sed cum vocatus fueris, vade, recumbe in novissimo loco: ut, cum venerit qui te invitavit, dicat tibi: Amice, ascende superius. Tunc erit tibi gloria coram simul discumbentibus: 11quia omnis, qui se exaltat, humiliabitur: et qui se humiliat, exaltabitur.

12Dicebat autem et ei, qui invitaverat: Cum facis prandium, aut cœnam, noli vocare amicos tuos, neque fratres tuos, neque cognatos, neque vicinos divites: ne forte te et ipsi reinvitent, et fiat tibi retributio; 13sed cum facis convivium, voca pauperes, debiles, claudos, et cæcos: 14et beatus eris, quia non habent retribuere tibi: retribuetur enim tibi in resurrectione justorum.

15Hæc cum audisset quidam de simul discumbentibus, dixit illi: Beatus qui manducabit panem in regno Dei. 16At ipse dixit ei: Homo quidam fecit cœnam magnam, et vocavit multos. 17Et misit servum suum hora cœnæ dicere invitatis ut venirent, quia jam parata sunt omnia. 18Et cœperunt simul omnes excusare. Primus dixit ei: Villam emi, et necesse habeo exire, et videre illam: rogo te, habe me excusatum. 19Et alter dixit: Juga boum emi quinque, et eo probare illa: rogo te, habe me excusatum. 20Et alius dixit: Uxorem duxi, et ideo non possum venire. 21Et reversus servus nuntiavit hæc domino suo. Tunc iratus paterfamilias, dixit servo suo: Exi cito in plateas et vicos civitatis: et pauperes, ac debiles, et cæcos, et claudos introduc huc. 22Et ait servus: Domine, factum est ut imperasti, et adhuc locus est. 23Et ait dominus servo: Exi in vias, et sæpes: et compelle intrare, ut impleatur domus mea. 24Dico autem vobis quod nemo virorum illorum qui vocati sunt, gustabit cœnam meam.

25Ibant autem turbæ multæ cum eo: et conversus dixit ad illos: 26Si quis venit ad me, et non odit patrem suum, et matrem, et uxorem, et filios, et fratres, et sorores, adhuc autem et animam suam, non potest meus esse discipulus. 27Et qui non bajulat crucem suam, et venit post me, non potest meus esse discipulus. 28Quis enim ex vobis volens turrim ædificare, non prius sedens computat sumptus, qui necessarii sunt, si habeat ad perficiendum, 29ne, posteaquam posuerit fundamentum, et non potuerit perficere, omnes qui vident, incipiant illudere ei, 30dicentes: Quia hic homo cœpit ædificare, et non potuit consummare? 31Aut quis rex iturus committere bellum adversus alium regem, non sedens prius cogitat, si possit cum decem millibus occurrere ei, qui cum viginti millibus venit ad se? 32Alioquin adhuc illo longe agente, legationem mittens rogat ea quæ pacis sunt. 33Sic ergo omnis ex vobis, qui non renuntiat omnibus quæ possidet, non potest meus esse discipulus. 34Bonum est sal: si autem sal evanuerit, in quo condietur? 35Neque in terram, neque in sterquilinium utile est, sed foras mittetur. Qui habet aures audiendi, audiat.

Lucas 15

1Erant autem appropinquantes ei publicani, et peccatores ut audirent illum. 2Et murmurabant pharisæi, et scribæ, dicentes: Quia hic peccatores recipit, et manducat cum illis. 3Et ait ad illos parabolam istam dicens: 4Quis ex vobis homo, qui habet centum oves, et si perdiderit unam ex illis, nonne dimittit nonaginta novem in deserto, et vadit ad illam quæ perierat, donec inveniat eam? 5Et cum invenerit eam, imponit in humeros suos gaudens: 6et veniens domum convocat amicos et vicinos, dicens illis: Congratulamini mihi, quia inveni ovem meam, quæ perierat. 7Dico vobis quod ita gaudium erit in cælo super uno peccatore pœnitentiam agente, quam super nonaginta novem justis, qui non indigent pœnitentia.

8Aut quæ mulier habens drachmas decem, si perdiderit drachmam unam, nonne accendit lucernam, et everrit domum, et quærit diligenter, donec inveniat? 9Et cum invenerit convocat amicas et vicinas, dicens: Congratulamini mihi, quia inveni drachmam quam perdideram. 10Ita, dico vobis, gaudium erit coram angelis Dei super uno peccatore pœnitentiam agente.

11Ait autem: Homo quidam habuit duos filios: 12et dixit adolescentior ex illis patri: Pater, da mihi portionem substantiæ, quæ me contingit. Et divisit illis substantiam. 13Et non post multos dies, congregatis omnibus, adolescentior filius peregre profectus est in regionem longinquam, et ibi dissipavit substantiam suam vivendo luxuriose. 14Et postquam omnia consummasset, facta est fames valida in regione illa, et ipse cœpit egere. 15Et abiit, et adhæsit uni civium regionis illius: et misit illum in villam suam ut pasceret porcos. 16Et cupiebat implere ventrem suum de siliquis, quas porci manducabant: et nemo illi dabat. 17In se autem reversus, dixit: Quanti mercenarii in domo patris mei abundant panibus, ego autem hic fame pereo! 18surgam, et ibo ad patrem meum, et dicam ei: Pater, peccavi in cælum, et coram te: 19jam non sum dignus vocari filius tuus: fac me sicut unum de mercenariis tuis. 20Et surgens venit ad patrem suum. Cum autem adhuc longe esset, vidit illum pater ipsius, et misericordia motus est, et accurrens cecidit super collum ejus, et osculatus est eum. 21Dixitque ei filius: Pater, peccavi in cælum, et coram te: jam non sum dignus vocari filius tuus. 22Dixit autem pater ad servos suos: Cito proferte stolam primam, et induite illum, et date annulum in manum ejus, et calceamenta in pedes ejus: 23et adducite vitulum saginatum, et occidite, et manducemus, et epulemur: 24quia hic filius meus mortuus erat, et revixit: perierat, et inventus est. Et cœperunt epulari. 25Erat autem filius ejus senior in agro: et cum veniret, et appropinquaret domui, audivit symphoniam et chorum: 26et vocavit unum de servis, et interrogavit quid hæc essent. 27Isque dixit illi: Frater tuus venit, et occidit pater tuus vitulum saginatum, quia salvum illum recepit. 28Indignatus est autem, et nolebat introire. Pater ergo illius egressus, cœpit rogare illum. 29At ille respondens, dixit patri suo: Ecce tot annis servio tibi, et numquam mandatum tuum præterivi: et numquam dedisti mihi hædum ut cum amicis meis epularer. 30Sed postquam filius tuus hic, qui devoravit substantiam suam cum meretricibus, venit, occidisti illi vitulum saginatum. 31At ipse dixit illi: Fili, tu semper mecum es, et omnia mea tua sunt: 32epulari autem, et gaudere oportebat, quia frater tuus hic mortuus erat, et revixit; perierat, et inventus est.

Lucas 16

1Dicebat autem et ad discipulos suos: Homo quidam erat dives, qui habebat villicum: et hic diffamatus est apud illum quasi dissipasset bona ipsius. 2Et vocavit illum, et ait illi: Quid hoc audio de te? redde rationem villicationis tuæ: jam enim non poteris villicare. 3Ait autem villicus intra se: Quid faciam, quia dominus meus aufert a me villicationem? Fodere non valeo, mendicare erubesco. 4Scio quid faciam, ut, cum amotus fuero a villicatione, recipiant me in domos suas. 5Convocatis itaque singulis debitoribus domini sui, dicebat primo: Quantum debes domino meo? 6At ille dixit: Centum cados olei. Dixitque illi: Accipe cautionem tuam: et sede cito, scribe quinquaginta. 7Deinde alii dixit: Tu vero quantum debes? Qui ait: Centum coros tritici. Ait illi: Accipe litteras tuas, et scribe octoginta. 8Et laudavit dominus villicum iniquitatis, quia prudenter fecisset: quia filii hujus sæculi prudentiores filiis lucis in generatione sua sunt. 9Et ego vobis dico: facite vobis amicos de mammona iniquitatis: ut, cum defeceritis, recipiant vos in æterna tabernacula. 10Qui fidelis est in minimo, et in majori fidelis est: et qui in modico iniquus est, et in majori iniquus est. 11Si ergo in iniquo mammona fideles non fuistis quod verum est, quis credet vobis? 12Et si in alieno fideles non fuistis, quod vestrum est, quis dabit vobis? 13Nemo servus potest duobus dominis servire: aut enim unum odiet, et alterum diliget: aut uni adhærebit, et alterum contemnet. Non potestis Deo servire et mammonæ.

14Audiebant autem omnia hæc pharisæi, qui erant avari: et deridebant illum. 15Et ait illis: Vos estis qui justificatis vos coram hominibus: Deus autem novit corda vestra: quia quod hominibus altum est, abominatio est ante Deum. 16Lex et prophetæ usque ad Joannem: ex eo regnum Dei evangelizatur, et omnis in illud vim facit. 17Facilius est autem cælum et terram præterire, quam de lege unum apicem cadere. 18Omnis qui dimittit uxorem suam et alteram ducit, mœchatur: et qui dimissam a viro ducit, mœchatur.

19Homo quidam erat dives, qui induebatur purpura et bysso, et epulabatur quotidie splendide. 20Et erat quidam mendicus, nomine Lazarus, qui jacebat ad januam ejus, ulceribus plenus, 21cupiens saturari de micis quæ cadebant de mensa divitis, et nemo illi dabat: sed et canes veniebant, et lingebant ulcera ejus. 22Factum est autem ut moreretur mendicus, et portaretur ab angelis in sinum Abrahæ. Mortuus est autem et dives, et sepultus est in inferno. 23Elevans autem oculos suos, cum esset in tormentis, vidit Abraham a longe, et Lazarum in sinu ejus: 24et ipse clamans dixit: Pater Abraham, miserere mei, et mitte Lazarum ut intingat extremum digiti sui in aquam, ut refrigeret linguam meam, quia crucior in hac flamma. 25Et dixit illi Abraham: Fili, recordare quia recepisti bona in vita tua, et Lazarus similiter mala: nunc autem hic consolatur, tu vero cruciaris: 26et in his omnibus inter nos et vos chaos magnum firmatum est: ut hi qui volunt hinc transire ad vos, non possint, neque inde huc transmeare. 27Et ait: Rogo ergo te, pater, ut mittas eum in domum patris mei: 28habeo enim quinque fratres: ut testetur illis, ne et ipsi veniant in hunc locum tormentorum. 29Et ait illi Abraham: Habent Moysen et prophetas: audiant illos. 30At ille dixit: Non, pater Abraham: sed si quis ex mortuis ierit ad eos, pœnitentiam agent. 31Ait autem illi: Si Moysen et prophetas non audiunt, neque si quis ex mortuis resurrexerit, credent.

Lucas 17

1Et ait ad discipulos suos: Impossibile est ut non veniant scandala: væ autem illi per quem veniunt. 2Utilius est illi si lapis molaris imponatur circa collum ejus, et projiciatur in mare quam ut scandalizet unum de pusillis istis. 3Attendite vobis: Si peccaverit in te frater tuus, increpa illum: et si pœnitentiam egerit, dimitte illi. 4Et si septies in die peccaverit in te, et septies in die conversus fuerit ad te, dicens: Pœnitet me, dimitte illi. 5Et dixerunt apostoli Domino: Adauge nobis fidem. 6Dixit autem Dominus: Si habueritis fidem sicut granum sinapis, dicetis huic arbori moro: Eradicare, et transplantare in mare, et obediet vobis. 7Quis autem vestrum habens servum arantem aut pascentem, qui regresso de agro dicat illi: Statim transi, recumbe: 8et non dicat ei: Para quod cœnem, et præcinge te, et ministra mihi donec manducem, et bibam, et post hæc tu manducabis, et bibes? 9Numquid gratiam habet servo illi, quia fecit quæ ei imperaverat? 10non puto. Sic et vos cum feceritis omnia quæ præcepta sunt vobis, dicite: Servi inutiles sumus: quod debuimus facere, fecimus.

11Et factum est, dum iret in Jerusalem, transibat per mediam Samariam et Galilæam. 12Et cum ingrederetur quoddam castellum, occurrerunt ei decem viri leprosi, qui steterunt a longe: 13et levaverunt vocem, dicentes: Jesu præceptor, miserere nostri. 14Quos ut vidit, dixit: Ite, ostendite vos sacerdotibus. Et factum est, dum irent, mundati sunt. 15Unus autem ex illis, ut vidit quia mundatus est, regressus est, cum magna voce magnificans Deum, 16et cecidit in faciem ante pedes ejus, gratias agens: et hic erat Samaritanus. 17Respondens autem Jesus, dixit: Nonne decem mundati sunt? et novem ubi sunt? 18Non est inventus qui rediret, et daret gloriam Deo, nisi hic alienigena. 19Et ait illi: Surge, vade: quia fides tua te salvum fecit.

20Interrogatus autem a pharisæis: Quando venit regnum Dei? respondens eis, dixit: Non venit regnum Dei cum observatione: 21neque dicent: Ecce hic, aut ecce illic. Ecce enim regnum Dei intra vos est. 22Et ait ad discipulos suos: Venient dies quando desideretis videre unum diem Filii hominis, et non videbitis. 23Et dicent vobis: Ecce hic, et ecce illic. Nolite ire, neque sectemini: 24nam, sicut fulgur coruscans de sub cælo in ea quæ sub cælo sunt, fulget: ita erit Filius hominis in die sua. 25Primum autem oportet illum multa pati, et reprobari a generatione hac. 26Et sicut factum est in diebus Noë, ita erit et in diebus Filii hominis: 27edebant et bibebant: uxores ducebant et dabantur ad nuptias, usque in diem, qua intravit Noë in arcam: et venit diluvium, et perdidit omnes. 28Similiter sicut factum est in diebus Lot: edebant et bibebant, emebant et vendebant, plantabant et ædificabant: 29qua die autem exiit Lot a Sodomis, pluit ignem et sulphur de cælo, et omnes perdidit: 30secundum hæc erit qua die Filius hominis revelabitur. 31In illa hora, qui fuerit in tecto, et vasa ejus in domo, ne descendat tollere illa: et qui in agro, similiter non redeat retro. 32Memores estote uxoris Lot. 33Quicumque quæsierit animam suam salvam facere, perdet illam: et quicumque perdiderit illam, vivificabit eam. 34Dico vobis: In illa nocte erunt duo in lecto uno: unus assumetur, et alter relinquetur: 35duæ erunt molentes in unum: una assumetur, et altera relinquetur: duo in agro: unus assumetur, et alter relinquetur. 36Respondentes dicunt illi: Ubi Domine? 37Qui dixit illis: Ubicumque fuerit corpus, illuc congregabuntur et aquilæ.

Lucas 18

1Dicebat autem et parabolam ad illos, quoniam oportet semper orare et non deficere, 2dicens: Judex quidam erat in quadam civitate, qui Deum non timebat, et hominem non reverebatur. 3Vidua autem quædam erat in civitate illa, et veniebat ad eum, dicens: Vindica me de adversario meo. 4Et nolebat per multum tempus. Post hæc autem dixit intra se: Etsi Deum non timeo, nec hominem revereor: 5tamen quia molesta est mihi hæc vidua, vindicabo illam, ne in novissimo veniens sugillet me. 6Ait autem Dominus: Audite quid judex iniquitatis dicit: 7Deus autem non faciet vindictam electorum suorum clamantium ad se die ac nocte, et patientiam habebit in illis? 8Dico vobis quia cito faciet vindictam illorum. Verumtamen Filius hominis veniens, putas, inveniet fidem in terra?

9Dixit autem et ad quosdam qui in se confidebant tamquam justi, et aspernabantur ceteros, parabolam istam: 10Duo homines ascenderunt in templum ut orarent: unus pharisæus et alter publicanus. 11Pharisæus stans, hæc apud se orabat: Deus, gratias ago tibi, quia non sum sicut ceteri hominum: raptores, injusti, adulteri, velut etiam hic publicanus: 12jejuno bis in sabbato, decimas do omnium quæ possideo. 13Et publicanus a longe stans, nolebat nec oculos ad cælum levare: sed percutiebat pectus suum, dicens: Deus propitius esto mihi peccatori. 14Dico vobis, descendit hic justificatus in domum suam ab illo: quia omnis qui se exaltat, humiliabitur, et qui se humiliat, exaltabitur.

15Afferebant autem ad illum et infantes, ut eos tangeret. Quod cum viderent discipuli, increpabant illos. 16Jesus autem convocans illos, dixit: Sinite pueros venire ad me, et nolite vetare eos: talium est enim regnum Dei. 17Amen dico vobis, quicumque non acceperit regnum Dei sicut puer, non intrabit in illud.

18Et interrogavit eum quidam princeps, dicens: Magister bone, quid faciens vitam æternam possidebo? 19Dixit autem ei Jesus: Quid me dicis bonum? nemo bonus nisi solus Deus. 20Mandata nosti: non occides; non mœchaberis; non furtum facies; non falsum testimonium dices; honora patrem tuum et matrem. 21Qui ait: Hæc omnia custodivi a juventute mea. 22Quo audito, Jesus ait ei: Adhuc unum tibi deest: omnia quæcumque habes vende, et da pauperibus, et habebis thesaurum in cælo: et veni, sequere me. 23His ille auditis, contristatus est: quia dives erat valde. 24Videns autem Jesus illum tristem factum, dixit: Quam difficile, qui pecunias habent, in regnum Dei intrabunt! 25facilius est enim camelum per foramen acus transire quam divitem intrare in regnum Dei. 26Et dixerunt qui audiebant: Et quis potest salvus fieri? 27Ait illis: Quæ impossibilia sunt apud homines, possibilia sunt apud Deum. 28Ait autem Petrus: Ecce nos dimisimus omnia et secuti sumus te. 29Qui dixit eis: Amen dico vobis, nemo est qui reliquit domum, aut parentes, aut fratres, aut uxorem, aut filios propter regnum Dei, 30et non recipiat multo plura in hoc tempore, et in sæculo venturo vitam æternam.

31Assumpsit autem Jesus duodecim, et ait illis: Ecce ascendimus Jerosolymam, et consummabuntur omnia quæ scripta sunt per prophetas de Filio hominis: 32tradetur enim gentibus, et illudetur, et flagellabitur, et conspuetur: 33et postquam flagellaverint, occident eum, et tertia die resurget. 34Et ipsi nihil horum intellexerunt, et erat verbum istud absconditum ab eis, et non intelligebant quæ dicebantur.

35Factum est autem, cum appropinquaret Jericho, cæcus quidam sedebat secus viam, mendicans. 36Et cum audiret turbam prætereuntem, interrogabat quid hoc esset. 37Dixerunt autem ei quod Jesus Nazarenus transiret. 38Et clamavit, dicens: Jesu, fili David, miserere mei. 39Et qui præibant, increpabant eum ut taceret. Ipse vero multo magis clamabat: Fili David, miserere mei. 40Stans autem Jesus jussit illum adduci ad se. Et cum appropinquasset, interrogavit illum, 41dicens: Quid tibi vis faciam? At ille dixit: Domine, ut videam. 42Et Jesus dixit illi: Respice, fides tua te salvum fecit. 43Et confestim vidit, et sequebatur illum magnificans Deum. Et omnis plebs ut vidit, dedit laudem Deo.

Lucas 19

1Et ingressus perambulabat Jericho. 2Et ecce vir nomine Zachæus: et hic princeps erat publicanorum, et ipse dives: 3et quærebat videre Jesum, quis esset: et non poterat præ turba, quia statura pusillus erat. 4Et præcurrens ascendit in arborem sycomorum ut videret eum: quia inde erat transiturus. 5Et cum venisset ad locum, suspiciens Jesus vidit illum, et dixit ad eum: Zachæe, festinans descende: quia hodie in domo tua oportet me manere. 6Et festinans descendit, et excepit illum gaudens. 7Et cum viderent omnes, murmurabant, dicentes quod ad hominem peccatorem divertisset. 8Stans autem Zachæus, dixit ad Dominum: Ecce dimidium bonorum meorum, Domine, do pauperibus: et si quid aliquem defraudavi, reddo quadruplum. 9Ait Jesus ad eum: Quia hodie salus domui huic facta est: eo quod et ipse filius sit Abrahæ. 10Venit enim Filius hominis quærere, et salvum facere quod perierat.

11Hæc illis audientibus adjiciens, dixit parabolam, eo quod esset prope Jerusalem: et quia existimarent quod confestim regnum Dei manifestaretur. 12Dixit ergo: Homo quidam nobilis abiit in regionem longinquam accipere sibi regnum, et reverti. 13Vocatis autem decem servis suis, dedit eis decem mnas, et ait ad illos: Negotiamini dum venio. 14Cives autem ejus oderant eum: et miserunt legationem post illum, dicentes: Nolumus hunc regnare super nos. 15Et factum est ut rediret accepto regno: et jussit vocari servos, quibus dedit pecuniam, ut sciret quantum quisque negotiatus esset. 16Venit autem primus dicens: Domine, mna tua decem mnas acquisivit. 17Et ait illi: Euge bone serve, quia in modico fuisti fidelis, eris potestatem habens super decem civitates. 18Et alter venit, dicens: Domine, mna tua fecit quinque mnas. 19Et huic ait: Et tu esto super quinque civitates. 20Et alter venit, dicens: Domine, ecce mna tua, quam habui repositam in sudario: 21timui enim te, quia homo austerus es: tollis quod non posuisti, et metis quod non seminasti. 22Dicit ei: De ore tuo te judico, serve nequam. Sciebas quod ego homo austerus sum, tollens quod non posui, et metens quod non seminavi: 23et quare non dedisti pecuniam meam ad mensam, ut ego veniens cum usuris utique exegissem illam? 24Et astantibus dixit: Auferte ab illo mnam, et date illi qui decem mnas habet. 25Et dixerunt ei: Domine, habet decem mnas. 26Dico autem vobis, quia omni habenti dabitur, et abundabit: ab eo autem qui non habet, et quod habet auferetur ab eo. 27Verumtamen inimicos meos illos, qui noluerunt me regnare super se, adducite huc: et interficite ante me. 28Et his dictis, præcedebat ascendens Jerosolymam.

29Et factum est, cum appropinquasset ad Bethphage et Bethaniam, ad montem qui vocatur Oliveti, misit duos discipulos suos, 30dicens: Ite in castellum quod contra est: in quod introëuntes, invenietis pullum asinæ alligatum, cui nemo umquam hominum sedit: solvite illum, et adducite. 31Et si quis vos interrogaverit: Quare solvitis? sic dicetis ei: Quia Dominus operam ejus desiderat. 32Abierunt autem qui missi erant: et invenerunt, sicut dixit illis, stantem pullum. 33Solventibus autem illis pullum, dixerunt domini ejus ad illos: Quid solvitis pullum? 34At illi dixerunt: Quia Dominus eum necessarium habet. 35Et duxerunt illum ad Jesum. Et jactantes vestimenta sua supra pullum, imposuerunt Jesum. 36Eunte autem illo, substernebant vestimenta sua in via: 37et cum appropinquaret jam ad descensum montis Oliveti, cœperunt omnes turbæ discipulorum gaudentes laudare Deum voce magna super omnibus, quas viderant, virtutibus, 38dicentes: Benedictus, qui venit rex in nomine Domini: pax in cælo, et gloria in excelsis. 39Et quidam pharisæorum de turbis dixerunt ad illum: Magister, increpa discipulos tuos. 40Quibus ipse ait: Dico vobis, quia si hi tacuerint, lapides clamabunt.

41Et ut appropinquavit, videns civitatem flevit super illam, dicens: 42Quia si cognovisses et tu, et quidem in hac die tua, quæ ad pacem tibi: nunc autem abscondita sunt ab oculis tuis. 43Quia venient dies in te: et circumdabunt te inimici tui vallo, et circumdabunt te: et coangustabunt te undique: 44et ad terram prosternent te, et filios tuos, qui in te sunt, et non relinquent in te lapidem super lapidem: eo quod non cognoveris tempus visitationis tuæ. 45Et ingressus in templum, cœpit ejicere vendentes in illo, et ementes, 46dicens illis: Scriptum est: Quia domus mea domus orationis est: vos autem fecistis illam speluncam latronum. 47Et erat docens quotidie in templo. Principes autem sacerdotum, et scribæ, et princeps plebis quærebant illum perdere: 48et non inveniebant quid facerent illi. Omnis enim populus suspensus erat, audiens illum.

Lucas 20

1Et factum est in una dierum, docente illo populum in templo, et evangelizante, convenerunt principes sacerdotum, et scribæ cum senioribus, 2et aiunt dicentes ad illum: Dic nobis in qua potestate hæc facis? aut quis est qui dedit tibi hanc potestatem? 3Respondens autem Jesus, dixit ad illos: Interrogabo vos et ego unum verbum. Respondete mihi: 4baptismus Joannis de cælo erat, an ex hominibus? 5At illi cogitabant intra se, dicentes: Quia si dixerimus: De cælo, dicet: Quare ergo non credidistis illi? 6Si autem dixerimus: Ex hominibus, plebs universa lapidabit nos: certi sunt enim Joannem prophetam esse. 7Et responderunt se nescire unde esset. 8Et Jesus ait illis: Neque ego dico vobis in qua potestate hæc facio.

9Cœpit autem dicere ad plebem parabolam hanc: Homo plantavit vineam, et locavit eam colonis: et ipse peregre fuit multis temporibus. 10Et in tempore misit ad cultores servum, ut de fructu vineæ darent illi. Qui cæsum dimiserunt eum inanem. 11Et addidit alterum servum mittere. Illi autem hunc quoque cædentes, et afficientes contumelia, dimiserunt inanem. 12Et addidit tertium mittere: qui et illum vulnerantes ejecerunt. 13Dixit autem dominus vineæ: Quid faciam? Mittam filium meum dilectum: forsitan, cum hunc viderint, verebuntur. 14Quem cum vidissent coloni, cogitaverunt intra se, dicentes: Hic est hæres, occidamus illum, ut nostra fiat hæreditas. 15Et ejectum illum extra vineam, occiderunt. Quid ergo faciet illis dominus vineæ? 16veniet, et perdet colonos istos, et dabit vineam aliis. Quo audito, dixerunt illi: Absit. 17Ille autem aspiciens eos, ait: Quid est ergo hoc quod scriptum est: Lapidem quem reprobaverunt ædificantes, hic factus est in caput anguli? 18Omnis qui ceciderit super illum lapidem, conquassabitur: super quem autem ceciderit, comminuet illum.

19Et quærebant principes sacerdotum et scribæ mittere in illum manus illa hora, et timuerunt populum: cognoverunt enim quod ad ipsos dixerit similitudinem hanc. 20Et observantes miserunt insidiatores, qui se justos simularent, ut caperent eum in sermone, ut traderent illum principatui, et potestati præsidis. 21Et interrogaverunt eum, dicentes: Magister, scimus quia recte dicis et doces: et non accipis personam, sed viam Dei in veritate doces. 22Licet nobis tributum dare Cæsari, an non? 23Considerans autem dolum illorum, dixit ad eos: Quid me tentatis? 24ostendite mihi denarium. Cujus habet imaginem et inscriptionem? Respondentes dixerunt ei: Cæsaris. 25Et ait illis: Reddite ergo quæ sunt Cæsaris, Cæsari: et quæ sunt Dei, Deo. 26Et non potuerunt verbum ejus reprehendere coram plebe: et mirati in responso ejus, tacuerunt.

27Accesserunt autem quidam sadducæorum, qui negant esse resurrectionem, et interrogaverunt eum, 28dicentes: Magister, Moyses scripsit nobis: Si frater alicujus mortuus fuerit habens uxorem, et hic sine liberis fuerit, ut accipiat eam frater ejus uxorem, et suscitet semen fratri suo. 29Septem ergo fratres erant: et primus accepit uxorem, et mortuus est sine filiis. 30Et sequens accepit illam, et ipse mortuus est sine filio. 31Et tertius accepit illam. Similiter et omnes septem, et non reliquerunt semen, et mortui sunt. 32Novissime omnium mortua est et mulier. 33In resurrectione ergo, cujus eorum erit uxor? siquidem septem habuerunt eam uxorem. 34Et ait illis Jesus: Filii hujus sæculi nubunt, et traduntur ad nuptias: 35illi vero qui digni habebuntur sæculo illo, et resurrectione ex mortuis, neque nubent, neque ducent uxores: 36neque enim ultra mori potuerunt: æquales enim angelis sunt, et filii sunt Dei, cum sint filii resurrectionis. 37Quia vero resurgant mortui, et Moyses ostendit secus rubum, sicut dicit Dominum, Deum Abraham, et Deum Isaac, et Deum Jacob. 38Deus autem non est mortuorum, sed vivorum: omnes enim vivunt ei. 39Respondentes autem quidam scribarum, dixerunt ei: Magister, bene dixisti. 40Et amplius non audebant eum quidquam interrogare.

41Dixit autem ad illos: Quomodo dicunt Christum filium esse David? 42et ipse David dicit in libro Psalmorum: Dixit Dominus Domino meo: sede a dextris meis, 43donec ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum. 44David ergo Dominum illum vocat: et quomodo filius ejus est? 45Audiente autem omni populo, dixit discipulis suis: 46Attendite a scribis, qui volunt ambulare in stolis, et amant salutationes in foro, et primas cathedras in synagogis, et primos discubitus in conviviis, 47qui devorant domos viduarum, simulantes longam orationem: hi accipient damnationem majorem.

Lucas 21

1Respiciens autem, vidit eos qui mittebant munera sua in gazophylacium, divites. 2Vidit autem et quamdam viduam pauperculam mittentem æra minuta duo. 3Et dixit: Vere dico vobis, quia vidua hæc pauper plus quam omnes misit. 4Nam omnes hi ex abundanti sibi miserunt in munera Dei: hæc autem ex eo quod deest illi, omnem victum suum quem habuit, misit.

5Et quibusdam dicentibus de templo quod bonis lapidibus et donis ornatum esset, dixit: 6Hæc quæ videtis, venient dies in quibus non relinquetur lapis super lapidem, qui non destruatur. 7Interrogaverunt autem illum, dicentes: Præceptor, quando hæc erunt, et quod signum cum fieri incipient? 8Qui dixit: Videte ne seducamini: multi enim venient in nomine meo, dicentes quia ego sum: et tempus appropinquavit: nolite ergo ire post eos. 9Cum autem audieritis prælia et seditiones, nolite terreri: oportet primum hæc fieri, sed nondum statim finis. 10Tunc dicebat illis: Surget gens contra gentem, et regnum adversus regnum. 11Et terræmotus magni erunt per loca, et pestilentiæ, et fames, terroresque de cælo, et signa magna erunt.

12Sed ante hæc omnia injicient vobis manus suas, et persequentur tradentes in synagogas et custodias, trahentes ad reges et præsides propter nomen meum: 13continget autem vobis in testimonium. 14Ponite ergo in cordibus vestris non præmeditari quemadmodum respondeatis: 15ego enim dabo vobis os et sapientiam, cui non poterunt resistere et contradicere omnes adversarii vestri. 16Trademini autem a parentibus, et fratribus, et cognatis, et amicis, et morte afficient ex vobis: 17et eritis odio omnibus propter nomen meum: 18et capillus de capite vestro non peribit. 19In patientia vestra possidebitis animas vestras.

20Cum autem videritis circumdari ab exercitu Jerusalem, tunc scitote quia appropinquavit desolatio ejus: 21tunc qui in Judæa sunt, fugiant ad montes, et qui in medio ejus, discedant: et qui in regionibus, non intrent in eam, 22quia dies ultionis hi sunt, ut impleantur omnia quæ scripta sunt. 23Væ autem prægnantibus et nutrientibus in illis diebus! erit enim pressura magna super terram, et ira populo huic. 24Et cadent in ore gladii, et captivi ducentur in omnes gentes, et Jerusalem calcabitur a gentibus, donec impleantur tempora nationum.

25Et erunt signa in sole, et luna, et stellis, et in terris pressura gentium præ confusione sonitus maris, et fluctuum: 26arescentibus hominibus præ timore, et exspectatione, quæ supervenient universo orbi: nam virtutes cælorum movebuntur: 27et tunc videbunt Filium hominis venientem in nube cum potestate magna et majestate.

28His autem fieri incipientibus, respicite, et levate capita vestra: quoniam appropinquat redemptio vestra. 29Et dixit illis similitudinem: Videte ficulneam, et omnes arbores: 30cum producunt jam ex se fructum, scitis quoniam prope est æstas. 31Ita et vos cum videritis hæc fieri, scitote quoniam prope est regnum Dei. 32Amen dico vobis, quia non præteribit generatio hæc, donec omnia fiant. 33Cælum et terra transibunt: verba autem mea non transibunt.

34Attendite autem vobis, ne forte graventur corda vestra in crapula, et ebrietate, et curis hujus vitæ, et superveniat in vos repentina dies illa: 35tamquam laqueus enim superveniet in omnes qui sedent super faciem omnis terræ. 36Vigilate itaque, omni tempore orantes, ut digni habeamini fugere ista omnia quæ futura sunt, et stare ante Filium hominis.

37Erat autem diebus docens in templo: noctibus vero exiens, morabatur in monte qui vocatur Oliveti. 38Et omnis populus manicabat ad eum in templo audire eum.

Lucas 22

1Appropinquabat autem dies festus azymorum, qui dicitur Pascha: 2et quærebant principes sacerdotum, et scribæ, quomodo Jesum interficerent: timebant vero plebem. 3Intravit autem Satanas in Judam, qui cognominabatur Iscariotes, unum de duodecim: 4et abiit, et locutus est cum principibus sacerdotum, et magistratibus, quemadmodum illum traderet eis. 5Et gavisi sunt, et pacti sunt pecuniam illi dare. 6Et spopondit, et quærebat opportunitatem ut traderet illum sine turbis.

7Venit autem dies azymorum, in qua necesse erat occidi pascha. 8Et misit Petrum et Joannem, dicens: Euntes parate nobis pascha, ut manducemus. 9At illi dixerunt: Ubi vis paremus? 10Et dixit ad eos: Ecce introëuntibus vobis in civitatem occurret vobis homo quidam amphoram aquæ portans: sequimini eum in domum, in quam intrat, 11et dicetis patrifamilias domus: Dicit tibi Magister: Ubi est diversorium, ubi pascha cum discipulis meis manducem? 12Et ipse ostendet vobis cœnaculum magnum stratum, et ibi parate. 13Euntes autem invenerunt sicut dixit illis, et paraverunt pascha. 14Et cum facta esset hora, discubuit, et duodecim apostoli cum eo. 15Et ait illis: Desiderio desideravi hoc pascha manducare vobiscum, antequam patiar. 16Dico enim vobis, quia ex hoc non manducabo illud, donec impleatur in regno Dei. 17Et accepto calice gratias egit, et dixit: Accipite, et dividite inter vos. 18Dico enim vobis quod non bibam de generatione vitis donec regnum Dei veniat.

19Et accepto pane gratias egit, et fregit, et dedit eis, dicens: Hoc est corpus meum, quod pro vobis datur: hoc facite in meam commemorationem. 20Similiter et calicem, postquam cœnavit, dicens: Hic est calix novum testamentum in sanguine meo, qui pro vobis fundetur. 21Verumtamen ecce manus tradentis me, mecum est in mensa. 22Et quidem Filius hominis, secundum quod definitum est, vadit: verumtamen væ homini illi per quem tradetur. 23Et ipsi cœperunt quærere inter se quis esset ex eis qui hoc facturus esset.

24Facta est autem et contentio inter eos, quis eorum videretur esse major. 25Dixit autem eis: Reges gentium dominantur eorum: et qui potestatem habent super eos, benefici vocantur. 26Vos autem non sic: sed qui major est in vobis, fiat sicut minor: et qui præcessor est, sicut ministrator. 27Nam quis major est, qui recumbit, an qui ministrat? nonne qui recumbit? Ego autem in medio vestrum sum, sicut qui ministrat: 28vos autem estis, qui permansistis mecum in tentationibus meis. 29Et ego dispono vobis sicut disposuit mihi Pater meus regnum, 30ut edatis et bibatis super mensam meam in regno meo, et sedeatis super thronos judicantes duodecim tribus Israël.

31Ait autem Dominus: Simon, Simon, ecce Satanas expetivit vos ut cribraret sicut triticum: 32ego autem rogavi pro te ut non deficiat fides tua: et tu aliquando conversus, confirma fratres tuos. 33Qui dixit ei: Domine, tecum paratus sum et in carcerem et in mortem ire. 34At ille dixit: Dico tibi, Petre, non cantabit hodie gallus, donec ter abneges nosse me. Et dixit eis: 35Quando misi vos sine sacculo, et pera, et calceamentis, numquid aliquid defuit vobis? 36At illi dixerunt: Nihil. Dixit ergo eis: Sed nunc qui habet sacculum, tollat; similiter et peram: et qui non habet, vendat tunicam suam et emat gladium. 37Dico enim vobis, quoniam adhuc hoc quod scriptum est, oportet impleri in me: Et cum iniquis deputatus est. Etenim ea quæ sunt de me finem habent. 38At illi dixerunt: Domine, ecce duo gladii hic. At ille dixit eis: Satis est.

39Et egressus ibat secundum consuetudinem in monte Olivarum. Secuti sunt autem illum et discipuli. 40Et cum pervenisset ad locum, dixit illis: Orate ne intretis in tentationem. 41Et ipse avulsus est ab eis quantum jactus est lapidis: et positis genibus orabat, 42dicens: Pater, si vis, transfer calicem istum a me: verumtamen non mea voluntas, sed tua fiat. 43Apparuit autem illi angelus de cælo, confortans eum. Et factus in agonia, prolixius orabat. 44Et factus est sudor ejus sicut guttæ sanguinis decurrentis in terram. 45Et cum surrexisset ab oratione et venisset ad discipulos suos, invenit eos dormientes præ tristitia. 46Et ait illis: Quid dormitis? surgite, orate, ne intretis in tentationem.

47Adhuc eo loquente, ecce turba: et qui vocabatur Judas, unus de duodecim, antecedebat eos, et appropinquavit Jesu ut oscularetur eum. 48Jesus autem dixit illi: Juda, osculo Filium hominis tradis? 49Videntes autem hi qui circa ipsum erant, quod futurum erat, dixerunt ei: Domine, si percutimus in gladio? 50Et percussit unus ex illis servum principis sacerdotum, et amputavit auriculam ejus dexteram. 51Respondens autem Jesus, ait: Sinite usque huc. Et cum tetigisset auriculam ejus, sanavit eum. 52Dixit autem Jesus ad eos qui venerant ad se principes sacerdotum, et magistratus templi, et seniores: Quasi ad latronem existis cum gladiis et fustibus? 53Cum quotidie vobiscum fuerim in templo, non extendistis manus in me: sed hæc est hora vestra, et potestas tenebrarum. 54Comprehendentes autem eum, duxerunt ad domum principis sacerdotum: Petrus vero sequebatur a longe.

55Accenso autem igne in medio atrii et circumsedentibus illis, erat Petrus in medio eorum. 56Quem cum vidisset ancilla quædam sedentem ad lumen, et eum fuisset intuita, dixit: Et hic cum illo erat. 57At ille negavit eum, dicens: Mulier, non novi illum. 58Et post pusillum alius videns eum, dixit: Et tu de illis es. Petrus vero ait: O homo, non sum. 59Et intervallo facto quasi horæ unius, alius quidam affirmabat, dicens: Vere et hic cum illo erat: nam et Galilæus est. 60Et ait Petrus: Homo, nescio quid dicis. Et continuo, adhuc illo loquente, cantavit gallus. 61Et conversus Dominus respexit Petrum, et recordatus est Petrus verbi Domini, sicut dixerat: Quia priusquam gallus cantet, ter me negabis. 62Et egressus foras Petrus flevit amare.

63Et viri qui tenebant illum, illudebant ei, cædentes. 64Et velaverunt eum, et percutiebant faciem ejus: et interrogabant eum, dicentes: Prophetiza, quis est, qui te percussit? 65Et alia multa blasphemantes dicebant in eum.

66Et ut factus est dies, convenerunt seniores plebis, et principes sacerdotum, et scribæ, et duxerunt illum in concilium suum, dicentes: Si tu es Christus, dic nobis. 67Et ait illis: Si vobis dixero, non credetis mihi: 68si autem et interrogavero, non respondebitis mihi, neque dimittetis. 69Ex hoc autem erit Filius hominis sedens a dextris virtutis Dei. 70Dixerunt autem omnes: Tu ergo es Filius Dei? Qui ait: Vos dicitis, quia ego sum. 71At illi dixerunt: Quid adhuc desideramus testimonium? ipsi enim audivimus de ore ejus.

Lucas 23

1Et surgens omnis multitudo eorum, duxerunt illum ad Pilatum. 2Cœperunt autem illum accusare, dicentes: Hunc invenimus subvertentem gentem nostram, et prohibentem tributa dare Cæsari, et dicentem se Christum regem esse. 3Pilatus autem interrogavit eum, dicens: Tu es rex Judæorum? At ille respondens ait: Tu dicis. 4Ait autem Pilatus ad principes sacerdotum et turbas: Nihil invenio causæ in hoc homine. 5At illi invalescebant, dicentes: Commovet populum docens per universam Judæam, incipiens a Galilæa usque huc. 6Pilatus autem audiens Galilæam, interrogavit si homo Galilæus esset. 7Et ut cognovit quod de Herodis potestate esset, remisit eum ad Herodem, qui et ipse Jerosolymis erat illis diebus.

8Herodes autem viso Jesu, gavisus est valde. Erat enim cupiens ex multo tempore videre eum, eo quod audierat multa de eo, et sperabat signum aliquod videre ab eo fieri. 9Interrogabat autem eum multis sermonibus. At ipse nihil illi respondebat. 10Stabant autem principes sacerdotum et scribæ constanter accusantes eum. 11Sprevit autem illum Herodes cum exercitu suo: et illusit indutum veste alba, et remisit ad Pilatum. 12Et facti sunt amici Herodes et Pilatus in ipsa die: nam antea inimici erant ad invicem.

13Pilatus autem, convocatis principibus sacerdotum, et magistratibus, et plebe, 14dixit ad illos: Obtulistis mihi hunc hominem, quasi avertentem populum, et ecce ego coram vobis interrogans, nullam causam inveni in homine isto ex his in quibus eum accusatis. 15Sed neque Herodes: nam remisi vos ad illum, et ecce nihil dignum morte actum est ei. 16Emendatum ergo illum dimittam. 17Necesse autem habebat dimittere eis per diem festum unum. 18Exclamavit autem simul universa turba, dicens: Tolle hunc, et dimitte nobis Barabbam: 19qui erat propter seditionem quamdam factam in civitate et homicidium missus in carcerem. 20Iterum autem Pilatus locutus est ad eos, volens dimittere Jesum. 21At illi succlamabant, dicentes: Crucifige, crucifige eum. 22Ille autem tertio dixit ad illos: Quid enim mali fecit iste? nullam causam mortis invenio in eo: corripiam ergo illum et dimittam. 23At illi instabant vocibus magnis postulantes ut crucifigeretur: et invalescebant voces eorum.

24Et Pilatus adjudicavit fieri petitionem eorum. 25Dimisit autem illis eum qui propter homicidium et seditionem missus fuerat in carcerem, quem petebant: Jesum vero tradidit voluntati eorum. 26Et cum ducerent eum, apprehenderunt Simonem quemdam Cyrenensem venientem de villa: et imposuerunt illi crucem portare post Jesum. 27Sequebatur autem illum multa turba populi et mulierum, quæ plangebant et lamentabantur eum. 28Conversus autem ad illas Jesus, dixit: Filiæ Jerusalem, nolite flere super me, sed super vos ipsas flete et super filios vestros. 29Quoniam ecce venient dies in quibus dicent: Beatæ steriles, et ventres qui non genuerunt, et ubera quæ non lactaverunt. 30Tunc incipient dicere montibus: Cadite super nos; et collibus: Operite nos. 31Quia si in viridi ligno hæc faciunt, in arido quid fiet? 32Ducebantur autem et alii duo nequam cum eo, ut interficerentur.

33Et postquam venerunt in locum qui vocatur Calvariæ, ibi crucifixerunt eum: et latrones, unum a dextris, et alterum a sinistris. 34Jesus autem dicebat: Pater, dimitte illis: non enim sciunt quid faciunt. Dividentes vero vestimenta ejus, miserunt sortes. 35Et stabat populus spectans, et deridebant eum principes cum eis, dicentes: Alios salvos fecit, se salvum faciat, si hic est Christus Dei electus. 36Illudebant autem ei et milites accedentes, et acetum offerentes ei, 37et dicentes: Si tu es rex Judæorum, salvum te fac. 38Erat autem et superscriptio scripta super eum litteris græcis, et latinis, et hebraicis: Hic est rex Judæorum. 39Unus autem de his, qui pendebant, latronibus, blasphemabat eum, dicens: Si tu es Christus, salvum fac temetipsum et nos. 40Respondens autem alter increpabat eum, dicens: Neque tu times Deum, quod in eadem damnatione es. 41Et nos quidem juste, nam digna factis recipimus: hic vero nihil mali gessit. 42Et dicebat ad Jesum: Domine, memento mei cum veneris in regnum tuum. 43Et dixit illi Jesus: Amen dico tibi: hodie mecum eris in paradiso.

44Erat autem fere hora sexta, et tenebræ factæ sunt in universam terram usque ad horam nonam. 45Et obscuratus est sol, et velum templi scissum est medium. 46Et clamans voce magna Jesus ait: Pater, in manus tuas commendo spiritum meum. Et hæc dicens, expiravit. 47Videns autem centurio quod factum fuerat, glorificavit Deum, dicens: Vere hic homo justus erat. 48Et omnis turba eorum, qui simul aderant ad spectaculum istud, et videbant quæ fiebant, percutientes pectora sua revertebantur. 49Stabant autem omnes noti ejus a longe, et mulieres, quæ secutæ eum erant a Galilæa, hæc videntes.

50Et ecce vir nomine Joseph, qui erat decurio, vir bonus et justus: 51hic non consenserat consilio, et actibus eorum: ab Arimathæa civitate Judææ, qui exspectabat et ipse regnum Dei: 52hic accessit ad Pilatum et petiit corpus Jesu: 53et depositum involvit sindone, et posuit eum in monumento exciso, in quo nondum quisquam positus fuerat. 54Et dies erat parasceves, et sabbatum illucescebat. 55Subsecutæ autem mulieres, quæ cum eo venerant de Galilæa, viderunt monumentum, et quemadmodum positum erat corpus ejus. 56Et revertentes paraverunt aromata, et unguenta: et sabbato quidem siluerunt secundum mandatum.

Lucas 24

1Una autem sabbati valde diluculo venerunt ad monumentum, portantes quæ paraverant aromata: 2et invenerunt lapidem revolutum a monumento. 3Et ingressæ non invenerunt corpus Domini Jesu. 4Et factum est, dum mente consternatæ essent de isto, ecce duo viri steterunt secus illas in veste fulgenti. 5Cum timerent autem, et declinarent vultum in terram, dixerunt ad illas: Quid quæritis viventem cum mortuis? 6non est hic, sed surrexit: recordamini qualiter locutus est vobis, cum adhuc in Galilæa esset, 7dicens: Quia oportet Filium hominis tradi in manus hominum peccatorum, et crucifigi, et die tertia resurgere. 8Et recordatæ sunt verborum ejus. 9Et regressæ a monumento nuntiaverunt hæc omnia illis undecim, et ceteris omnibus. 10Erat autem Maria Magdalene, et Joanna, et Maria Jacobi, et ceteræ quæ cum eis erant, quæ dicebant ad apostolos hæc. 11Et visa sunt ante illos sicut deliramentum verba ista, et non crediderunt illis. 12Petrus autem surgens cucurrit ad monumentum: et procumbens vidit linteamina sola posita, et abiit secum mirans quod factum fuerat.

13Et ecce duo ex illis ibant ipsa die in castellum, quod erat in spatio stadiorum sexaginta ab Jerusalem, nomine Emmaus. 14Et ipsi loquebantur ad invicem de his omnibus quæ acciderant. 15Et factum est, dum fabularentur, et secum quærerent: et ipse Jesus appropinquans ibat cum illis: 16oculi autem illorum tenebantur ne eum agnoscerent. 17Et ait ad illos: Qui sunt hi sermones, quos confertis ad invicem ambulantes, et estis tristes? 18Et respondens unus, cui nomen Cleophas, dixit ei: Tu solus peregrinus es in Jerusalem, et non cognovisti quæ facta sunt in illa his diebus? 19Quibus ille dixit: Quæ? Et dixerunt: De Jesu Nazareno, qui fuit vir propheta, potens in opere et sermone coram Deo et omni populo: 20et quomodo eum tradiderunt summi sacerdotes et principes nostri in damnationem mortis, et crucifixerunt eum: 21nos autem sperabamus quia ipse esset redempturus Israël: et nunc super hæc omnia, tertia dies est hodie quod hæc facta sunt. 22Sed et mulieres quædam ex nostris terruerunt nos, quæ ante lucem fuerunt ad monumentum, 23et non invento corpore ejus, venerunt, dicentes se etiam visionem angelorum vidisse, qui dicunt eum vivere. 24Et abierunt quidam ex nostris ad monumentum: et ita invenerunt sicut mulieres dixerunt, ipsum vero non invenerunt. 25Et ipse dixit ad eos: O stulti, et tardi corde ad credendum in omnibus quæ locuti sunt prophetæ! 26Nonne hæc oportuit pati Christum, et ita intrare in gloriam suam? 27Et incipiens a Moyse, et omnibus prophetis, interpretabatur illis in omnibus scripturis quæ de ipso erant. 28Et appropinquaverunt castello quo ibant: et ipse se finxit longius ire. 29Et coëgerunt illum, dicentes: Mane nobiscum, quoniam advesperascit, et inclinata est jam dies. Et intravit cum illis. 30Et factum est, dum recumberet cum eis, accepit panem, et benedixit, ac fregit, et porrigebat illis. 31Et aperti sunt oculi eorum, et cognoverunt eum: et ipse evanuit ex oculis eorum. 32Et dixerunt ad invicem: Nonne cor nostrum ardens erat in nobis dum loqueretur in via, et aperiret nobis Scripturas? 33Et surgentes eadem hora regressi sunt in Jerusalem: et invenerunt congregatos undecim, et eos qui cum illis erant, 34dicentes: Quod surrexit Dominus vere, et apparuit Simoni. 35Et ipsi narrabant quæ gesta erant in via, et quomodo cognoverunt eum in fractione panis.

36Dum autem hæc loquuntur, stetit Jesus in medio eorum, et dicit eis: Pax vobis: ego sum, nolite timere. 37Conturbati vero et conterriti, existimabant se spiritum videre. 38Et dixit eis: Quid turbati estis, et cogitationes ascendunt in corda vestra? 39videte manus meas, et pedes, quia ego ipse sum; palpate et videte, quia spiritus carnem et ossa non habet, sicut me videtis habere. 40Et cum hoc dixisset, ostendit eis manus et pedes. 41Adhuc autem illis non credentibus, et mirantibus præ gaudio, dixit: Habetis hic aliquid quod manducetur? 42At illi obtulerunt ei partem piscis assi et favum mellis. 43Et cum manducasset coram eis, sumens reliquias dedit eis.

44Et dixit ad eos: Hæc sunt verba quæ locutus sum ad vos cum adhuc essem vobiscum, quoniam necesse est impleri omnia quæ scripta sunt in lege Moysi, et prophetis, et Psalmis de me. 45Tunc aperuit illis sensum ut intelligerent Scripturas, 46et dixit eis: Quoniam sic scriptum est, et sic oportebat Christum pati, et resurgere a mortuis tertia die: 47et prædicari in nomine ejus pœnitentiam, et remissionem peccatorum in omnes gentes, incipientibus ab Jerosolyma. 48Vos autem testes estis horum. 49Et ego mitto promissum Patris mei in vos; vos autem sedete in civitate, quoadusque induamini virtute ex alto.

50Eduxit autem eos foras in Bethaniam, et elevatis manibus suis benedixit eis. 51Et factum est, dum benediceret illis, recessit ab eis, et ferebatur in cælum. 52Et ipsi adorantes regressi sunt in Jerusalem cum gaudio magno: 53et erant semper in templo, laudantes et benedicentes Deum. Amen.