Prophetia Jonæ

Jonas 1

1Et factum est verbum Domini ad Jonam, filium Amathi, dicens: 2Surge, et vade in Niniven, civitatem grandem, et prædica in ea, quia ascendit malitia ejus coram me. 3Et surrexit Jonas, ut fugeret in Tharsis a facie Domini, et descendit in Joppen: et invenit navem euntem in Tharsis, et dedit naulum ejus, et descendit in eam ut iret cum eis in Tharsis a facie Domini. 4Dominus autem misit ventum magnum in mare: et facta est tempestas magna in mari, et navis periclitabatur conteri. 5Et timuerunt nautæ, et clamaverunt viri ad deum suum, et miserunt vasa quæ erant in navi, in mare, ut alleviaretur ab eis; et Jonas descendit ad interiora navis, et dormiebat sopore gravi. 6Et accessit ad eum gubernator, et dixit ei: Quid tu sopore deprimeris? surge, invoca Deum tuum, si forte recogitet Deus de nobis, et non pereamus. 7Et dixit vir ad collegam suum: Venite et mittamus sortes, et sciamus quare hoc malum sit nobis. Et miserunt sortes, et cecidit sors super Jonam. 8Et dixerunt ad eum: Indica nobis cujus causa malum istud sit nobis: quod est opus tuum? quæ terra tua, et quo vadis? vel ex quo populo es tu? 9Et dixit ad eos: Hebræus ego sum, et Dominum Deum cæli ego timeo, qui fecit mare et aridam. 10Et timuerunt viri timore magno, et dixerunt ad eum: Quid hoc fecisti? cognoverunt enim viri quod a facie Domini fugeret, quia indicaverat eis. 11Et dixerunt ad eum: Quid faciemus tibi, et cessabit mare a nobis? quia mare ibat, et intumescebat. 12Et dixit ad eos: Tollite me, et mittite in mare, et cessabit mare a vobis: scio enim ego quoniam propter me tempestas hæc grandis venit super vos. 13Et remigabant viri ut reverterentur ad aridam, et non valebant, quia mare ibat, et intumescebat super eos. 14Et clamaverunt ad Dominum, et dixerunt: Quæsumus, Domine, ne pereamus in anima viri istius, et ne des super nos sanguinem innocentem: quia tu, Domine, sicut voluisti, fecisti. 15Et tulerunt Jonam, et miserunt in mare: et stetit mare a fervore suo. 16Et timuerunt viri timore magno Dominum: et immolaverunt hostias Domino, et voverunt vota.

Jonas 2

1Et præparavit Dominus piscem grandem ut deglutiret Jonam: et erat Jonas in ventre piscis tribus diebus et tribus noctibus. 2Et oravit Jonas ad Dominum Deum suum de ventre piscis, 3et dixit:

Clamavi de tribulatione mea ad Dominum,
et exaudivit me;
de ventre inferi clamavi,
et exaudisti vocem meam.
4Et projecisti me in profundum in corde maris,
et flumen circumdedit me:
omnes gurgites tui, et fluctus tui super me transierunt.
5Et ego dixi:
Abjectus sum a conspectu oculorum tuorum;
verumtamen rursus videbo templum sanctum tuum.
6Circumdederunt me aquæ usque ad animam:
abyssus vallavit me,
pelagus operuit caput meum.
7Ad extrema montium descendi;
terræ vectes concluserunt me in æternum:
et sublevabis de corruptione vitam meam, Domine Deus meus.
8Cum angustiaretur in me anima mea,
Domini recordatus sum:
ut veniat ad te oratio mea,
ad templum sanctum tuum.
9Qui custodiunt vanitates frustra,
misericordiam suam derelinquunt.
10Ego autem in voce laudis immolabo tibi:
quæcumque vovi, reddam pro salute Domino.

11Et dixit Dominus pisci, et evomuit Jonam in aridam.

Jonas 3

1Et factum est verbum Domini ad Jonam secundo, dicens: 2Surge, et vade in Niniven, civitatem magnam, et prædica in ea prædicationem quam ego loquor ad te. 3Et surrexit Jonas, et abiit in Niniven juxta verbum Domini: et Ninive erat civitas magna, itinere trium dierum. 4Et cœpit Jonas introire in civitatem itinere diei unius: et clamavit, et dixit: Adhuc quadraginta dies, et Ninive subvertetur. 5Et crediderunt viri Ninivitæ in Deum, et prædicaverunt jejunium, et vestiti sunt saccis, a majore usque ad minorem. 6Et pervenit verbum ad regem Ninive: et surrexit de solio suo, et abjecit vestimentum suum a se, et indutus est sacco, et sedit in cinere. 7Et clamavit, et dixit in Ninive ex ore regis et principum ejus, dicens: Homines, et jumenta, et boves, et pecora non gustent quidquam: nec pascantur, et aquam non bibant. 8Et operiantur saccis homines et jumenta, et clament ad Dominum in fortitudine: et convertatur vir a via sua mala, et ab iniquitate quæ est in manibus eorum. 9Quis scit si convertatur et ignoscat Deus, et revertatur a furore iræ suæ, et non peribimus? 10Et vidit Deus opera eorum, quia conversi sunt de via sua mala: et misertus est Deus super malitiam quam locutus fuerat ut faceret eis, et non fecit.

Jonas 4

1Et afflictus est Jonas afflictione magna, et iratus est: 2et oravit ad Dominum, et dixit: Obsecro, Domine, numquid non hoc est verbum meum cum adhuc essem in terra mea? propter hoc præoccupavi ut fugerem in Tharsis: scio enim quia tu Deus clemens et misericors es, patiens et multæ miserationis, et ignoscens super malitia. 3Et nunc, Domine, tolle, quæso, animam meam a me, quia melior est mihi mors quam vita. 4Et dixit Dominus: Putasne bene irasceris tu? 5Et egressus est Jonas de civitate, et sedit contra orientem civitatis: et fecit sibimet umbraculum ibi, et sedebat subter illud in umbra, donec videret quid accideret civitati. 6Et præparavit Dominus Deus hederam, et ascendit super caput Jonæ, ut esset umbra super caput ejus, et protegeret eum (laboraverat enim): et lætatus est Jonas super hedera lætitia magna. 7Et paravit Deus vermen ascensu diluculi in crastinum: et percussit hederam, et exaruit. 8Et cum ortus fuisset sol, præcepit Dominus vento calido et urenti: et percussit sol super caput Jonæ, et æstuabat: et petivit animæ suæ ut moreretur, et dixit: Melius est mihi mori quam vivere. 9Et dixit Dominus ad Jonam: Putasne bene irasceris tu super hedera? Et dixit: Bene irascor ego usque ad mortem. 10Et dixit Dominus: Tu doles super hederam in qua non laborasti, neque fecisti ut cresceret; quæ sub una nocte nata est, et sub una nocte periit: 11et ego non parcam Ninive, civitati magnæ, in qua sunt plus quam centum viginti millia hominum qui nesciunt quid sit inter dexteram et sinistram suam, et jumenta multa?